... TRAVAILLER – TRABAJAR
Waar ik de vorige keer eindigde met mijn zoektocht naar een reïntegratieplek...
Hoe snel kunnen dingen veranderen?!
Het vorige blog ging 1 mei de site op, maar had ik al half april geschreven. De laatste dagen van april kreeg ik een berichtje van mijn reïntegratiecoach dat we op 6 mei samen op gesprek mochten komen bij een van de werkgevers die ik op een 'verlanglijst' had staan.
En welke dan wel? Welnu, ik schrijf ook korte quotes, over NAH en over andere onderwerpen. Deze laat ik wel eens drukken op kaarten, binnenkort kan ik mijn eerste op een mok ophalen. En ik heb inmiddels al een kleine collectie shirts en sweaters met eigen quotes. En bij dat bedrijfje mocht ik samen met mijn reïntegratiecoach op gesprek komen. Het was leuk haar verraste gezicht te zien toen ik voor de deur stond: oh, ben jij dat? Het gesprek ging vlot, was open, duidelijk en aan het einde was het ook duidelijk: we willen het samen zeker een kans geven! En wanneer beginnen we dan? Morgen?
Aldus zat ik 7 mei op de fiets naar mijn werk.
Deze zin lijkt heel banaal, maar voor mij is dat verre van normaal. Na vijf jaar niet gewerkt te hebben en dan zo'n kans krijgen, zat ik echt van oor tot oor breeduit te glimlachen op de fiets. Met een uitstraling van: ja mensen, zien jullie dat? Ik ga naar mijn werk en ik heb er keiveel zin in! Geen idee of het iemand opviel, maar mijn dag kon niet meer stuk.
Wat dat werken dan inhoudt is niet meer dan om de dag een uur werken. Inmiddels al een eerste evaluatie gehad en we waren alle drie enthousiast en positief! Dus van de reïntegratiecoach mocht ik opbouwen. Zo werk ik nu drie keer twee uur. Uiteindelijk wil ik aan het einde van de proeftijd van twee maanden op drie keer drie uur uitkomen. Hopelijk gaat dat lukken. Ik vermoed van wel. Wel merk ik dat het echt wennen is, want in de middagen val ik vaak toch wel in slaap van vermoeidheid. Maar dat is dan maar zo, ik vind het werk te leuk en het is logisch dat het zeker in het begin vermoeiend is. Helemaal niet erg.
Zo zie je maar weer, hoe alles ineens ten goede kan veranderen. Althans, ik hoop dat ik daar ook kan blijven na de proeftijd. Voor ongeveer tien uur per week. Dat ik daar een contract kan gaan ondertekenen binnenkort. Dat zou echt super zijn! Enerzijds omdat het UWV besloot dat ik geen financiële ondersteuning meer nodig heb van hen, dat ik gewoon twintig uur per week kan werken. Daar ben ik het niet mee eens, maar die discussie heb ik verloren. Dus geld verdienen is heel welkom met de huidige hoge kosten van levensonderhoud. Anderzijds vind ik het fijn om weer een baantje te hebben, ik had niet beseft dat ik dat blijkbaar gemist heb. De voldoening die dat geeft, was door alle rompslomp na mijn herseninfarct en al het UWV-gedoe helemaal op de achtergrond geraakt.
Dus beste mensen, help mee hopen dat dit een blijvertje is!
En voor de mensen, waarbij werken er niet in zit: sorry, voor mijn enthousiasme! Ik besef me heel goed dat werken er echt niet voor iedereen in zit en dat dat ook een stuk van het levend verlies is.
En dan nu als afsluiting een van mijn quotes:
'Aan het einde van mijn energie houd ik altijd een stukje dag over.'