Zeven jaar geleden ontmoette ik Huub op de Visserstraat.
Mijn POH ggz spreekuur vond plaats bij de daklozen inloop in een bezemhok waar hij met veel moeite naar binnen kon komen met zijn rolstoel. Huub was gelijk heel open, vertelde over het misbruik in zijn jeugd en alle obstakels die op zijn pad kwamen. Omdat het FACT team (ggz) een hele lange wachtlijst had was de vraag of ik me over hem wilde ontfermen. We spraken af elkaar regelmatig te ontmoeten op de huisartsenpraktijk waar hij zich meer op zijn gemak voelde. Huub gaf aan een klik te voelen omdat ik door mijn herseninfarct ook ‘wat had meegemaakt’. Toen we ontdekten dat ons incontinentie probleem ook een connectie was, kon het niet meer stuk! Regelmatig kwam Huub zijn hart luchten en uithuilen over allerlei zaken waar hij tegenaan liep. Het viel me op dat hij met heel veel mensen ruzie kreeg; begeleiding, verzorgers, mensen op straat. Huub heeft een kort lontje. Als het volgens zijn rechtvaardigheidsgevoel niet klopt ontstaat er weerstand en ontvang je heel veel handgeschreven brieven. Als provocatief coach ben ik Huub uitleg gaan geven over de piepende ballon. Ik liet hem een ballon opblazen en deze vervolgens piepend leeglopen. Het valt voor mensen niet mee om met dit snerpende geluid om te gaan! Ik denk dat vooral onze humor ervoor gezorgd heeft dat we elkaar niet beu werden.
We hebben samen veel avonturen mee gemaakt. Verhuizing van het verpleegtehuis naar beschermde woonplek, een eigen studio en helaas opnieuw de straat! De hulphond Truffel die voor stralende ogen zorgde maar uiteindelijk toch niet mocht komen. Het gesprek met de Levenseinde kliniek die geen euthanasie kon bieden omdat niet alle therapieën zijn geprobeerd. De hongerstaking van Huub, met als signaal dat hij niet meer wilde leven. En tenslotte het FACT team dat hulp kwam bieden met 3 mannen terwijl Huub een vrouw als wens had opgegeven.
Het meewerken aan de documentaire ‘Rustoord heeft Huub ondersteund om door te gaan. Gisteren was het eindelijk zover ik mocht gaan kijken.
Rustoord
Joost, de documentaire maker ontvangt ons bij de ingang. Hij ziet er gespannen uit. Hij zegt dat Huub er nog niet is, vorige keer kwam hij ook op het laatste moment binnen. Samen met mijn vriendin Margot hang ik aan de bar wachtend op Huub, ja daar is hij! Achter de plant zie ik het wiel van Huub zijn handbike aankomen en daarachter zijn maat Ben in zijn scootmobiel, warempel is die er ook bij!
Huub komt naar ons toegereden en roept dat hij zo Ineke zijn oude schooljuf op moet wachten. Ze hebben net bij haar champignonsoep gegeten, ‘o nee asperge was het!’ Ik vraag aan Ben hoe het met hem gaat “Ik lag in 't hospice maar mocht nog niet gaan." Hij kijkt omhoog, "ik leef nog steeds”. Ben wil cola en Huub gaat plassen. De zaal zit ramvol. De vrouw van Joost vertelt in het openingswoord dat het moeilijk was om het verhaal van Rustoord boven tafel te krijgen. Er werden wel signalen opgevangen dat er iets gebeurd was met de kinderen in dit klooster maar wat? Vervolgens krijgen we een indringende reportage te zien met heftige ervaringsverhalen. Meerdere kinderen zijn in het klooster geestelijk en lichamelijk mishandeld en misbruikt. Het bedplassen, wat ze bijna allemaal deden, werd bestraft met klappen of knijpen in geslachtsdelen. Kinderen werden met een natte theedoek geslagen of opgesloten in het kolenhok of de kelder. Het ergste was dat dit alles geheim bleef voor de ouders, school en andere betrokkenen. De kerk bleef de daders de hand boven het hoofd houden. De sadistische hoofdnonnen van verschillende orders gingen bij elkaar koffie drinken! Zo bleef het machtsspel jaren in stand. Met veel slachtoffers die er nog steeds niet over durven praten. Huub en Jan(tje) wel. Later aan de bar vraag ik Huub of hij nu erkenning voelt door de docu? “Ja, nu word ik eindelijk geloofd en serieus genomen”. Ik grijp zijn arm: “Ik heb je altijd serieus genomen toch?”. “Ja, jij wel”. De verhalen spoken vandaag nog door mijn hoofd. Macht blijft een verschrikkelijk eng thema.
Jel en Margot bij Huub
Zoals Jan noemde in de documentaire: trauma’s verdwijnen nooit maar door ervaringen te delen begint het helen.
Deze column met foto is met toestemming van Huub geplaatst.