We made it, 25 jaar sprookjeshuwelijk!
En dan is het alweer bijna september. De scholen zijn weer begonnen in het zuiden en voor de meesten met kinderen zit de vakantie er weer op. Zelf zijn we niet weg geweest, kind ging zelf op vakantie en wij... Wij gaan het laatste weekend van augustus weg, dat wil zeggen, we vertrekken zondags om dinsdags weer huiswaarts te keren. Twee nachten weg dus. Met een hele dag ertussen. Om te vieren dat we 25 jaar geleden in het huwelijk traden op 1 september. Toen gingen we op huwelijksreis naar Rome. Dit jaar is het jubeljaar en is het zo druk en duur en waarschijnlijk ook nog zo heet in Rome dat mijn NAH-brein dit hele spektakel liever overslaat.
Omdat manlief graag reisjes uitkiest en regelt en ik van verrassingen houd liet ik hem de keus en zou eigenlijk dus nu nog niet moeten weten waar we uitkomen. Echter de bestemming was geregeld via een site die een bevestigingsmail stuurde met in de onderwerpregel de bestemming... haha. Dat moest zo zijn, want zo ging het 25 jaar geleden ook ongeveer. Toen gaven we een groot huwelijksfeest en hadden alle gasten de hele dag netjes hun mond gehouden tegen mij, na instructie van manlief, dat de honeymoonbestemming voor mij een verrassing was, dat hadden we toen ook zo besloten, ik vond dat toen ook al leuk. Maar aan het eind van de dag kwam een collega van manlief naar ons toe voor afscheid en om ons een fijne reis naar Rome te wensen. Ik zei heel subtiel: oh, gaan we naar Rome? Ze wist niet waar ze moest kijken toen ze besefte dat ze onze huwelijksreis had verraden. Uiteindelijk vond ik het geen ramp want ik heb de outdoorkleding snel uit mijn koffer gegooid en geruild voor wat leuke jurkjes en rokjes om toch wat sjieker voor de dag te komen in Rome. Die collega echter is de hele week dat we weg waren 's morgens door haar hele team verwelkomd met het liedje: 'We gaan naar Rome toe!'.
Dus bij huwelijksreisjes schijnt het zo te zijn dat ik verrast wil worden, maar uiteindelijk toch op de een of ander manier voor vertrek weet wat de bestemming wordt. Dit jaar had ik alleen gezegd dat het voor mij niet lang en niet ver hoefde. Temeer daar ook mijn nicht met haar man uit de USA overkomt voor tien dagen en dat kost ook de nodige energie, naast de nieuwe baan. Wel had ik gezegd dat het me leuk leek als het een bestemming was die ik nog niet kende.
We gaan naar Bonn! Dus ik ben nu even mijn Duits aan het opfrissen op de welbekende app omdat ik het altijd leuk vind om zoveel mogelijk in de taal van het land uit de voeten te kunnen. Spreken gaat me dan meestal wel redelijk af, dat wil zeggen, om simpele vragen redelijk vloeiend te kunnen uitspreken. Nadeel is dat als je de taal aardig en snel uitspreekt, ook al zeg je in hun taal dat ze langzaam moeten praten... Als je dat snel zegt, krijg je ook een vlot antwoord.
Dat hadden we ook ooit in Spanje, toen we op motorreis waren. Dat was nog ver voor het hele navigatiegebeuren dus ik stap af bij manlief en vraag vloeiend de weg en kreeg een Spaanse waterval aan instructies terug en wist niet hoe om een langzame herhaling te vragen dus zei maar 'gracias' en liep terug waarop manlief vroeg hoe verder te rijden. Ik zei dat ik wel hier en daar links, rechts en rechtdoor had herkend maar de hele verdere context totaal aan me voorbij was gegaan door de wervelstorm aan Spaanse woorden dus zat er niets op dan een ouderwetse plattegrond te raadplegen. Waar ook helemaal niets mis mee is.
We gaan zien hoe ik het er in het weekend vanaf breng met 'mein Deutsche sprache' en laten ons onderdompelen in oude gebouwen, musea en culinaire proeverijen om te vieren dat we toch maar mooi de 25 jaar aantikken.
Ik heb als verrassing een glas laten graveren met niet alleen de twee data van toen en nu maar ook '25 jaar sprookjeshuwelijk'. Dat komt omdat hij als geintje altijd zegt dat hij een sprookjeshuwelijk heeft omdat hij getrouwd is met een heks. Dat is een geintje van een cabaretier en gebruikt hij omdat ik ook echt als bijnaam thuis 'de heks van Stratum' heb. Deels omdat ik brandwondenpijn kan weghalen bij mensen, Reiki geef en slecht slaap bij nieuwe en volle maan. Dat is ruim voldoende voor die bijnaam en zelf kan ik er ook heel hard om lachen. Ik ben 100% lid van team botte humor dus draag die bijnaam met trots. Dat we na 25 jaar nog zo'n lol hebben samen is voor mij reden dat ik hard mijn best ga doen om de volgende 25 jaar ook nog aan te tikken, maar dan moeten we wel een flinke leeftijd zien te behalen.
Maar nu eerst op naar een weekendavontuur Bonn! Waar we vroeger ver weg reisden met de rugzak, vind ik nu dichterbij huis en korte trips veel fijner, energietechnisch gezien. Ik heb er dus op z'n Brabants gezegd keiveel zin in!
Houdoe en tschüss dus! Und bis die nächsten mal!