‘Ja dat klopt, wij hebben ook een VR-bril op de praktijk vanuit Stroomz.’ Nassima, mijn maatje POH ggz die bij mijn eigen Sonse huisarts werkt, belt aan. ‘Kan ik mijn Marokkaanse broodje even opwarmen dan pak ik de VR-bril.’ ‘Dat is goed, hier, gooi maar onder het tosti apparaat.’
Nassima pakt de bril uit het etuitje en zet deze op. Haar hoofd beweegt van links naar rechts en van boven naar beneden. ‘Ja’, roept ze ‘zo gaat het goed.’ Ik leg haar broodje op een bord, nu mag ik! Ik ga op de bank liggen met een dekentje over me heen en zet de bril op. Nassima zegt dat ik met mijn ogen kan navigeren, mijn reis begint!
Ik mag uit verschillende thema’s kiezen; de zee, bergen, paarden, koeien? Mijn ogen gaan naar de zee. Plots sta ik met mijn voeten in het water. Opzij geweldige kliffen zoals in de Algarve. Ik hoor het water klotsen en krijg een warm gevoel in mijn buik. Ik voel mijn ademhaling vertragen. Wat is dit heerlijk! Weg is mijn verlamming, ik ga terug in de tijd. Ik kijk onder de bril door. ‘Hoe gebruiken jullie dit op de praktijk?’ Ik begin te lachen.
Nassima: ‘Als ik denk dat een patiënt er baat bij heeft dan plan ik deze in bij de assistente. Dan mag die een half uur met de bril gaan liggen. Dat declareer ik gewoon als een consult!’
Volgens onderzoek heeft het een onbewuste werking op je hersenen, waardoor je langer in ontspanning bent en ook in stessmomenten sneller kan schakelen naar reële angst. Ik denk direct aan mijn patiënten, zoals slow horse, waar dit zeker fijn voor is. ‘Het lijkt me ook fijn voor de straatpatiënten’. Nassima: ‘Zeker, voor mensen die niet op vakantie kunnen of bedlegerig zijn’.
Nassima haast zich terug naar haar werk en ik besluit de rest van mijn vrije middag te genieten. Ik ga naar de sneeuw, Caribbean, de weilanden met koeien en uiteindelijk ook naar de paarden, als ode aan mijn vriendinnen Heik en Breg. Die komen zo dichtbij alsof ze me aanraken. Ik heb die hoofden niet eerder zo intens gezien. De beelden blijven opvallend lang in mijn hoofd hangen op een intense focus manier, waardoor ik de rust blijf voelen.
‘s Nachts word ik wakker met een beeld in mijn hoofd. Ik zie straatpatiënt Mohammed plaatsnemen op de meloenkleurige behandeltafel in de Fuutlaan (ons nieuwe pand). Tijdens het laatste uurtje van mijn spreekuur mag hij daar genieten van de VR-bril. Ik ga rustig rapporteren terwijl hij deelneemt aan de magische reis, ik denk naar zijn moeder in Marokko.
NB. Kosten: volgens Nassima 1500 euro per jaar voor bruikleen van Stroomz. Ik denk dat ik voor onze praktijk de Rotary gaan inschakelen 🤣. Magische reis voor daklozen ❤️😎Jel
Foto: collega Linda van de Fuutlaan