Het wordt vandaag passen en meten. Moet lukken, ondanks de dakdekkers en schilders die mijn huis bemannen. Dat laatste is zeer uitzonderlijk. Doorgaans loopt er in mijn huis geen manvolk rond, op soms een zoon of kleinzoon na, en natuurlijk NAH-liefop gezette tijden en soms ook onverwachts.
Ik sta vroeg op, al een tijdje loopt mijn wekker om half 7 af. Dat ivm de ook vroeg aanwezige klussers. Na zelf te hebben ontbeten vertrek ik voor een overleg van een werkgroep die op 13 oktober dit jaar de 80- jarige Vrijheid van Wijbosch en omgeving viert. Ik denk: Vrijheid, wat betekent dat voor mij als Mantelzorger?
Als ik terug kom, komt even later de mantelzorgbegeleidster. Ik lucht om de 2 maanden bij haar mijn mantelzorgers hart. Vanwege al het geschilder en gedakdek had ik bedacht samen te gaan wandelen. Helaas, dat zit er niet in, ze heeft onlangs haar voet gebroken gehad.
Het luchten is doorgaans een flinke donkere onweerswolk en kost me vaak tranen en veel energie. Zo ook nu. Volgende week hebben NAH-lief en ik samen met zijn begeleidsters de jaarlijkse evaluatie: hoe ging het, hoe staan we uh... NAH-lief... ervoor, en wat is er het komend jaar nodig. Omdat de inhoud van die jaarlijkse evaluaties doorgaans weinig ‘inhoud’ heeft heb ik de OCO (onafhankelijke cliënt ondersteuner) gevraagd erbij te zijn om wat sturing aan het gesprek te geven. Na ruim5 jaar een NAH-lief bemantelzorgen ben ook ik moe, beter gezegd het zat, zoveel alleen te moeten doen. En ‘onze’ sinds kort verworven OCO is een stevige tante, houdt van spijkers met koppen slaan, net als ik.
Anderhalf jaar geleden hebben NAH-lief en ik, op advies van derden, een lijst, lees een A4, opgesteld met: wensen NAH-lief, wensen van mij, EN... wat is ernodig aan zorg en ondersteuning, en door wie. Ikzelf had er bijv. als wens op staan: een keer een bosje bloemen krijgen. En dat ook iemand anders een keer met NAH-lief een weekendje weggaat.
Ondanks dat er in breed verband over gesproken is, is er tot op de dag van vandaag nauwelijks iets van de lijst weg te strepen, behalve dat wat NAH-lief en ik zelf voor elkaar hebben gekregen.
Deze lijst komt volgende week opnieuw op tafel! Haha, alvast succes begeleidsters, hulpverleners en familie!
Als mantelzorgbegeleidster weg is, en ik de openingstijden heb opgezocht, laad ik met behulp van een van de schilders mijn auto met grof vuil voor de milieustraat in. Past allemaal precies voordat ik om twee uur weer terug moet zijn. Mijn schoondochter komt vanuit Breukeleveen een oude sleutel brengen voor het kunnen openen van mijn schuifpui ivm het schilderwerk. En ik moet om vier uur bij een crematie zijn, en 30 minuten rijden.
Aangekomen op de milieustraat zie ik een gesloten hek. Ik zoek de tijden opnieuw op en zie een extra notitie staan: Vandaag afwijkend gesloten. Klopt dus!
Weerterug naar huis waar ik de met touwen vastgebonden open klep van mijn auto losknip en het grof vuil weer uitlaad. Een oude tuinbank, spiegel, kruk e d.
Even later verschijnt mijn schoondochter met mijn oude op alle deuren passende huissleutel, zo ook de schuifpui! Ik ben haar heel dankbaar voor haar ritje op en neer.
Nog even later verschijnt NAH-lief. Hij komt iets brengen waarvan ik had gezegd dat hij dat vanuit Sonecht niet hoefde te komen brengen. Ik ben weer blij en dankbaar. NAH-lief vertrekt weer naar Son. En ik richting crematie… onderwegmoet ik tanken wil ik niet eerder stranden dan dat ik op mijn bestemming ben. Een half uur zoekende in mijn tas kan ik nergens mijn pasje vinden en keer ik weer huiswaarts. Langs de kant van de weg staan zonder benzine, dat is het laatste waar ik nu aan moet denken.
Ook thuis is mijn pasje nergens te vinden! Ik besluit om de crematie via livestream te volgen. Helaas lukt me verbinding maken niet. Ik had medaarvoor vooraf moeten aanmelden.
De klussers vertrekken naar huis.
Ik zit op de bank en ben in gedachten bij de crematie van Ben. De man van een toneelvriendin uit het verleden. Ben is driekwart jaar geleden hetzelfde overkomen als mijn NAH-lief. Dezelfde leeftijd, was weer snel thuis en had zelfs geen revalidatie nodig, kon alles weer, bijna. Hersenbloeding, maar een piepkleine. En nu is Ben vorige week, op de 70steverjaardag van toneelvriendin overleden. Ik ben verdrietig, dubbel verdrietig.
Ben heeft in de nacht vooraf aan zijn overlijden aan toneelvriendin een bedank- en verjaardagskaart gegeven waarop o.a. stond: “…. Spanningen en frustraties, het zal nooit meer worden hoe het was, een nieuw leven voor jou en mij met allerlei beperkingen…” En hij eindigt met : ”…ik hoop dat er toch nog dingen veranderen zodat we mogelijk nog wat fijne jaren kunnen hebben…”.
's Avonds komt er een andere vriendin van mij langs, niets wetende van hoe mijn dag verlopen is, niets wetende van mijn onweerswolk van deze dag, niets wetende van overleden Ben, mijn zoekgeraakte pas, te snel weggegooide oude sleutels en gesloten milieustraat.
Ze heeft twee gebakjes bij zich en een vrolijke bos bloemen met een kaartjewaarop staat ‘Pluk klein geluk’. En ik, ik relativeer engeef haar een dikke knuf!