Vandaag is het zover. NAH-Lief is jarig, heeft mij ingehaald. We zijn weer even oud. En hij heeft helemaal niets met jarig zijn. Ook niet met Kerst, Pasen of Koningsdag…Geen enkele feestdag kan hem bekoren.
Omdat ons samengestelde gezin bestaat uit vijf volwassen kinderen met eenzelfde aantal partners, negen kleinkinderen met links en rechts een vriendje of vriendinnetje en natuurlijk uit onszelf zit een gezamenlijke Verjaardagsviering er niet in. Het totaal zou op 23 uitkomen en dat trekt NAH-Lief niet… komt hem ook goed uit. Het hoeft ook niet omdat er nog meer redenen zijn dat... Daarover later, een paar columns verder.
De verjaardag van NAH-Lief wordt vandaag louter en alleen door hem en mij gevierd. Dus op naar het Museum. De wens van NAH-Lief is om in het Noord-Brabants museum de expositie 'Breughel De Familiereünie' te gaan bezichtigen. Hoe ironisch eigenlijk.
Het plan is om 's morgens het museumbezoek te doen, daar een taartje en of lunch te gebruiken, 's middags het rustuur te houden en daarna 's avonds uit eten te gaan. We vertrekken later dan gepland. NAH-Lief pakt eerst nog kadootjes uit, waaronder een Klankschaal. Een lang gekoesterde wens. Er wordt stevig geoefend op Happy Birthday. Helaas... zowel NAH-Lief als ik komen niet verder dan Happy… wel in schitterende klanken, waar we vervolgens Happy van worden.
LES 1: Kadootjes op de avond voor een verjaardagsuitstap uitpakken.
De tijd vliegt zodat we, na het inladen van de Opvouwbare Scootmobiel, om twaalf uur op weg gaan naar het Museum. En tja... tussen Kerst en Oud en Nieuw is er geen parkeerplaats te vinden…Ook alle invalide parkeerplaatsen zijn bezet. Niet aan gedacht. Na een paar keer dezelfde ronde te rijden zoeken we het verderop en parkeren 20 minuten lopen/scootmobielen vanaf het museum. Met behulp van de invalidenparkeerkaart van NAH- Lief. Die volgens de regels gebruikt moet worden, wat wil zeggen dat NAH-Lief achter het stuur moet zitten. Als 'ze' mij aan de bestuurderskant zien uitstappen krijg ik een boete van €400. NAH-Lief en ik zijn zo al jaren fout bezig. Ik ga voor veiligheid en ben grotendeels de chauffeur, NAH-Lief beperkt zich, met moeite, tot de korte ritjes. En tot het inschakelen van digitaal betaald parkeren, waar hij een app van heeft. Zo ook nu, hij wil mij helpen.
Terwijl ik meld dat ik even opzoek hoe de invalidenparkeerkaart regels zijn (is in elke stad anders) heeft NAH-Lief de app al gestart, terwijl ik lees: in Den Bosch mag je met de invalidenparkeerkaart overal gratis staan zo lang nodig is, zelfs op verboden plaatsen, alleen dan maximaal 3 uur. De app kan afgezet worden, tenminste als het niet zo was dat de mobiele telefoon van NAH-Lief leeg is. En geen oplaadsnoer op zak. De meter loopt lekker door tot, wat later blijkt, €23,65 aan parkeergeld. NAH-Lief vindt het geen probleem, “Ik sta zo vaak gratis”, zegt hij. Ik vind het wel een probleem, probeer me in te houden, het is immers feest vandaag.
LES 2: Niet alleen de oplader van de scootmobiel maar ook die van de mobiele telefoon meenemen.
Scootmobiel uitladen, in elkaar zetten, diep ademhalen en op weg naar het museum. Daar doet zich het volgende voor, een lange rij wachtende mensen voor het Koetshuis waar alle bezoekers eerst geregistreerd worden. We hebben ook nog eens niet gereserveerd omdat we museumjaarkaarten hebben. Dus in de lange rij aansluiten om te registreren EN reserveren.
LES 3: Altijd reserveren, ondanks het bezit van een museumjaarkaart, zo niet, dan brutaal zijn en vragen of scootmobiel inclusief NAH-Lief voorrang krijgen.
Eindelijk binnen wordt ons verzocht onze jassen uit trekken. Dat vindt NAH-Lief moeilijk want al zijn kostbaarheden zitten erin. Mijn opmerking dat ik nog nooit in een museum mijn jas verplicht uit heb moeten trekken raakt de museumdame totaal niet. Ik word verwezen naar de kluisjes, daar kunnen de jassen in. Ik vraag NAH-Lief even te wachten, en op mijn tas te passen. Dat doet hij niet, hij volgt me in de smalle gang wat door zijn scootmobiel een opstopping tot gevolg heeft. En mijn tas met mijn kostbaarheden staat alleen gelaten.
LES 4: Iedereen, ik en ook NAH-Lief, let voortaan op zijn eigen spullen.
Ondertussen zijn we uren later EN ver na lunchtijd beland daar waar we wilden zijn. Op de Familiereünie van de familie Breughel en we besluiten eerst iets te eten en te drinken. NAH-Lief heeft wel zin in koffie, hoeft verder niets. Eerdere ervaringen hebben me geleerd dat NAH-Lief bij het zien van (mijn) eten alsnog vrolijk mijn eten op eet. Zo ook nu, de bestelde tosti ‘Croque Monsieur’ gaat er bij hem helemaal in, de chocoladebol half. En we zouden delen…
LES 5: Dubbele hoeveelheden eten bestellen, zodat ik de volgende keer ook van een ‘Croque Monsieur’ kan genieten.
Na toiletbezoek, uren verder en een schuine helling belanden we eindelijk bij de familie Breughel. In een woord GEWELDIG wat er aan de muur hangt, geproduceerd door vijf generaties Breughel, ergens tussen het jaar 1500 en 1700. Ik bedank NAH-Lief voor het bijzondere idee deze expositie te bezoeken. We genieten soms samen, soms alleen (dat heb je bij gebruik van een scootmobiel, die is altijd sneller...) van de mooiste schilderijen en thema’s. Ikzelf was al fan van Rembrandt, maar Breughel kan er ook wat van. Zo een minuscuul geverfde tafereeltjes, zo sprekend van kleur… Over het leven van alle dag, de vier seizoenen, over water, aarde, lucht en vuur. Honderd spreekwoorden uitgebeeld in honderd tafereeltjes op een schilderij... NAH-Lief zoekt spreekwoord 73 op, zijn en mijn leeftijd: ‘Op de wereld schijten!’ staat bij dat nummer! “Past precies!”, roep ik enthousiast, terugdenkend aan deze dag van…
Zowel NAH-Lief als ik hadden De Breughel Familiereünie in geen honderd jaar willen missen. Jarig zijn is fijn!
LES 6: Het kan zo gek niet gaan of er komt altijd iets moois achteraan!