In mijn vorige blog schreef ik waarom ik hier als blogger terecht ben gekomen. De oorzaak ligt bij een dag ruim 3 jaar geleden.
Ik was net klaar met een klusje op de naaimachine en wilde de naden even gaan strijken, dus ik stond op. Ik werd licht in mijn hoofd, maar zocht daar niet veel achter. Ik heb lage bloeddruk en word wel vaker licht in mijn hoofd of duizelig dus ik zei nietsvermoedend dat ik eerst even een boterham ging eten voor ik verder zou gaan.
En toen ging het licht uit en lag ik op de grond. Manlief was gelukkig in de kamer en zette mij op de bank, waar ik voor mijn gevoel weer vanaf gleed maar in het echt klapte ik voorover met mijn hoofd op de schouw waarna ik op de grond lag (hersenschudding linkerkant bleek later). Hij besloot toen mij niet meer te verplaatsen om erger te voorkomen en zag dat ik uitvalsverschijnselen had. Mijn linkerzijde was slap en mijn spraak was ook niet wat het moest zijn. Voor hem genoeg redenen om 112 te bellen… Eh, hm, batterij leeg. Zul je altijd zien. Ik zei nog half verstaanbaar dat ik 112 bellen onnodig vond. Toch maar goed dat ik een vent heb die nooit luistert, want anders had ik het niet kunnen NAHvertellen. Hij belde dus snel met een andere mobiel en binnen no time stonden er twee ambulanceverpleegkundigen in de woonkamer. Ik liet alles heel gelaten over me heen komen, was niet in de stress. Wat een prettige bijkomstigheid was, was dat de ambulanceverpleegkundige die bij me achterin de ambulance zat, in de buurt woont en geen vreemde was, wat fijn was op mijn allereerste ambulancerit. Snel was ik op de SEH. Infuus met bloedverdunning erin en hup naar de CT-scan. Conclusie: een herseninfarct in de rechterhersenhelft. En voor ik het wist lag ik weer in de zelfde ambulance op weg naar een ander ziekenhuis, voor een ingreep. Ik zou een trombectomie krijgen. Dan wordt er via de lies een stent ingebracht, die via de bloedvaten vanaf daar helemaal naar de hersenen gevoerd wordt om daar het verstopte bloedvat weer open te maken. Een herseninfarct wordt namelijk veroorzaakt doordat een bloedstolsel een bloedvat afsluit. Vanaf de lies naar de hersens lijkt mij een beetje een omweg maar ja, ik heb er niet voor gestudeerd dus heb me er verder ook maar niet mee bemoeid.
Vooraf werd gewaarschuwd dat er een flinke hoofdpijn zou kunnen opkomen en dat je het er erg warm van zou kunnen krijgen. Nou, dat was niet gelogen, die arts was een goede voorspeller. Maar ook gedurende dat hele proces liet ik alles over me heen komen. Veel keus had ik immers niet, als ik er zo goed mogelijk uit wilde komen. En ik ging er gemakshalve maar van uit dat ze er daar meer verstand van hadden dan ondergetekende.
Al met al ging ik ’s middags om half 1 thuis out en lag ik uiteindelijk weer geopereerd in een bedje ergens tussen 4 en 5 in de middag. De uitval was nog niet weg en de spraak nog niet goed, maar dat zou gevolgd worden, ieder half uur werd het getest. Dan moest ik iets zeggen tegen een neurologieverpleegkundige en mijn linkerbeen optillen en met mijn linkerhand in haar hand knijpen. Heel vreemde gewaarwording als je voor je gevoel en in je hoofd de opdracht geeft om te knijpen maar er gebeurt helemaal niets. Dus de ene keer was mijn kracht nog helemaal weg en mijn spraak slecht, maar de andere keer was het ineens weer normaal en zei ze dat ik echt niet zo hard hoefde te knijpen. Best cool overigens als je legaal iemand pijn mag doen. Zo vaak krijg je die kans niet. De uitval die wegging en weer terugkwam bleef uren zo op en af gaan. Tot rond een uur of 9 in de avond. Daarna bleef alles goed gaan.
De volgende ochtend zei ik daarom ook tegen mijn man dat hij maar eens snel een pakje zware shag moest gaan kopen. Ik was van plan om te gaan roken. Want ik dacht: nooit gerookt en gedronken, gezond geleefd en dan krijg je dit. Daar zit je met je goede gedrag en krijg je een herseninfarct. Kan ik net zo goed gaan roken, het maakt toch niets uit! Jullie snappen hopelijk wel dat ik niet ben gaan roken… Ik vind het smerig.
Na een controle van de fysiotherapeut, logopedist en dergelijke werd ik weer overgeplaatst naar het ziekenhuis waar ik de dag ervoor op de SEH was. Tijdens de ambulancerit gekletst met de verpleegkundige en diens zoon bleek bij mijn dochter in de klas te zitten.
Nog een aantal dagen in het ziekenhuis binnenstebuiten gekeerd om de oorzaak te achterhalen maar daar is niets uit gekomen. Ik zal jullie verder niet vermoeien met de ins en outs van alle onderzoeken, sommige waren prima te ondergaan, maar de ‘slang-in-strot’ en ‘slang-in-reet’ stonden niet op mijn bucketlist. Smerige liters vloeistof vooraf waar je van over je nek gaat. Maar door in een helder ogenblik om een roesje te vragen heb ik van die slangen in strot en reet geen reet mee gekregen, heerlijk op geslapen. Voor het geval jullie de officiële naam willen weten trouwens: endoscopie en coloscopie. Probeer die ten alle tijden te skippen of vraag om een roesje, tip van de dag!
Ik lag op een zaal van vier personen en ieder had een eigen TV. Ook had ik wat leesvoer van thuis mee laten nemen. Pas veel later realiseerde ik mij dat ik geen bladzijde gelezen heb en zelfs de afstandsbediening van de TV aan het einde van de week nog in de verpakking zat. Dat was door de extreme vermoeidheid die veroorzaakt wordt door de schade die je oploopt aan je brein met een herseninfarct. Maar dat realiseerde ik mij toen nog totaal niet. Gewoon ook geen energie voor. En uiteraard speelt ook mee dat het in een ziekenhuis meestal niet erg rustig is. Maar eigenlijk word je dus gewoon geleefd en gaat alles ook nog eens behoorlijk langs je heen. Je lichaam heeft alle energie nodig om alleen al de hoognodige processen in gang te houden.
En toen stond aan het eind van de week de neuroloog aan mijn bed met de mededeling: u mag naar huis. En vervolgens bleef het stil terwijl ik lag te wachten op uitleg. Dus ik moest even schakelen voor ik de vraag kon uitspreken: eh, moet ik nog ergens op letten? Dat was alles wat ik zo snel kon verzinnen, ik had immers verwacht dat ik uitgebreide ontslaginformatie kreeg, wat dus niet het geval was. Over mijn vraag moest de neuroloog weer even nadenken (het leek mij overigens niet zo’n heel moeilijke vraag). Het antwoord zal ik nooit meer vergeten: naar je lichaam luisteren!
Even serieus mensen, het kost jaren studeren om neuroloog te worden, je krijgt je diploma niet bij een pakje boter. Sorry hoor, maar dit antwoord had ik zelf ook kunnen verzinnen. En als ik gewoon jeuk aan mijn teen had gehad, oké, fair enough. Maar hallo, mijn brein had mijn lichaam even on hold gezet, er was geen oorzaak gevonden, dus tja, hoe nu verder? Maar ik werd met een zakje pillen naar huis gestuurd. Einde ziekenhuisavontuur, op naar huis, waar we midden in een keukenverbouwing zaten, ofwel, op dat moment zonder keuken zaten. Maar goed dat ik de energie niet had om me daar druk om te maken… Maar daarover meer een andere keer.
Dag beste mensen, tot de volgende!