‘Married at first sight’. Om te checken of het zin heeft hierover een blog te schrijven heb ik even de kijkcijfers opgezocht. Ruim 2 miljoen kijkers scoort het tv-programma. Dat dacht ik al, want half Nederland vindt er iets van. Er zijn dan beslist genoeg NAH-ja!-blog-lezers die weten waar ik het over heb.
Ik vind er ook iets van. Bijvoorbeeld van Femke en Olof. Terwijl ik denk ’Doe mij maar zo’n Olof, dan wel een Olof in een belegen versie graag’, liegt de kritiek van Femke er niet om. Zijn woordkeuze, hoe hij zijn wijnglas vast houdt en vervolgens fout drinkt, dat hij twijfelt aan de echtheid van haar haren, dat hij domme opmerkingen maakt, haar lippen er opgespoten uit vindt zien, te ‘snel’ gaat (wat dat ook moge betekenen?), geen rekening met haar gevoelens houdt, of ie in zijn eigen huis hetzelfde is als voor de tv... etcetera.
En dat terwijl ik zwijmel over een versie van een Olof, twintig jaar ouder… dat dan weer wel. Zo’n grote vent met twee sterke armen waar ik in weg kan kruipen... Met net zoveel borsthaar, ook zo’n prachtige schorre stem, ik smelt ervan. Net zo’n brede glimlach, dezelfde humor of nog een beetje meer, net zo’n toffe kleding, en die praat met het hart op de tong, kwetsbaarheid toont, die me 's morgens een theetje inclusief een puur chocolaatje op bed brengt, mij kan troosten waar nodig is, die stoere duiken in een blauwe zee maakt, met in de buurt mij als toeschouwer, zittend op de rotsen! En als klap op de vuurpijl, met mij o zo graag de liefde wil bedrijven… Ik ga ervoor! Mits ie ook verstand van lekkages heeft, graag onkruid wiedt, de stoep veegt en de stofzuiger kan hanteren. De deur openmaakt als hij mij met volle tassen boodschappen en zoekend naar mijn sleutels thuis ziet komen, voor de nacht afsluit en de vuilnisbakken buiten zet, het brandalarm kan repareren en graag kookt… op zijn minst een eitje. Af en toe een bos bloemen in mijn lievelingskleur oranje is ook zeer welkom.
Om bovenstaande binnen handbereik te krijgen, trok ik nog niet zo lang geleden de stoute MAFS-sollicitatie-schoenen aan. Mijn uh... sorry voor de naam (zie mijn vorig Blog ‘What’s in a name?’), mijn NAH-Lief was toentertijd drie en een half jaar ziek.
Het is zomer 2022 als ik op de tv de oproep voor MAFS kandidaten zie. Na vele gesprekken met mijn Lief over mijn overdenking om me hiervoor in te schrijven waagde ik de stap. Ik was, zoals vaker gebeurt, in de buurt van Hilversum op de poezen van mijn zoon aan het passen. Hij moest eens weten. Als mijn kinderen ergens een hekel aan hebben is het aan een moeder die op tv komt. Mijn zonen ‘schamen’ zich daar diep voor, mijn dochter houdt niet van ‘Emo- tv’, zoals zij het noemt.
Mijn nood was blijkbaar te hoog om het te laten... En bovenal de beroemde onzichtbare gevolgen van het NAH bij mijn Lief te groot…
Vooraf aan mijn afspraak bij een van de studio’s in Hilversum vond er bij mij thuis nog een hele happening plaats. Een cameraploeg maakte o.a. buiten voor mijn huis het promotiefilmpje, beetje gênant in mijn kleine dorp, maar wie A zegt moet ook B zeggen.
Vervolgens ging ik voor screenshots door de molen en kreeg ik testen en gesprekken met de coaches van het MAFS tv programma. Ik deed enthousiast mee en vooral gemotiveerd mijn uiterste best. Sinds lange tijd was ik niet met ‘de liefde’ bezig geweest en nu werd er zelfs een nieuw Lief voor me uitgezocht! Hoe bijzonder is dat!
Om te voorkomen dat mijn pret vooraf al bedorven werd vertelde ik mijn uitstap richting MAFS-screening niet binnen mijn gezin. Enkele vriendinnen nam ik in vertrouwen, zij gunden mij een nieuw Lief, zij deelden mijn blijdschap en volgden mijn taboedoorbrekende visie. Hun kleinkinderen zouden mijn bruidsmeisjes worden, zijzelf mijn getuigen. Dit alvast voor het geval ik de hele happening zonder de aanwezigheid van mijn eigen gezin zou moeten volbrengen.
Ik moet zeggen, de screening verliep ontspannen en vlotjes, inclusief het motivatiegesprek. Ik kreeg een papier voor mijn neus waarin ik in aantallen gestapelde blokjes mijn reden van opgeven voor MAFS aan kon geven. Uiteraard stond daar niet bij: taboedoorbrekend, ik wil twee partners. Die motivatie voegde ik er zelf aan toe, inclusief een hoogste stapel blokjes.
Ik begreep niet de zin van een fysieke krachtmeting die ik onder toeziend oog van een tv- coach moest doorstaan en de vraag of ik nog aan seks deed, oeps!
Wat ik wel begreep is de mail die ik een week later kreeg, waarin stond dat ik was afgewezen. Afgewezen op het feit dat mijn motivatie een te confronterende was binnen tv-land? Hoezo taboedoorbrekend willen zijn?
Ik blijf vinden, met heel mijn hart, dat ieder mens het recht heeft zijn/haar of genderneutraal eigen liefdespad te bewandelen. Want wie maakt uit dat je, als je een zieke partner hebt, op welke manier dan ook, met alle gevolgen van dien, niet van twee partners kunt houden? Ieder op zijn/haar/genderneutrale eigen wijze!
Ps
Over een paar jaar nog maar eens solliciteren bij MAFS, misschien is televisieland er dan wel rijp voor… Of toch maar gaan daten? Bij mijn zoektocht naar kijkcijfers las ik ook dat er nog maar vier stellen van de vijftig MAFS-huwelijken getrouwd zijn… Die MAF(S) toch!