Vaak is er aan mij gevraagd naar welk doel ik wil werken. Daar had ik geen antwoord op. Blijkbaar hoort bij NAH ook dat je geen doelen kan stellen. Denk ik, dat weet ik niet meer.
Tijdens mijn vorig (werk)leven, was er altijd wel een doel. Wat kan je verbeteren? Welke ambitie heb je? Wat wil je leren? Maar ook privé waren er doelen. Waar wil je nog heen of wat wil je nog zien? Wil je nog iets anders doen? En ga zo maar door.
Ik heb er eens goed over nagedacht. Geloof me… dat duurt even, want ik merk dat mijn informatieverwerking trager is dan voorheen. Ineens had ik een helder moment en ik heb ein-de-lijk een doel. Mijn doel is om géén doel te hebben. Ik heb wel meegeholpen met de ‘Goede Doelen Week’, maar dat is weer een ander soort doel.
Ik merk aan mezelf dat ik heel gelukkig ben als ik volledig in het moment leef. Ik bedenk niet waar ik naartoe kan streven. Als mij iets leuk lijkt, ga ik dat doen. Bevalt het me niet, laat ik het los en ga naar het volgende. Maar wat dat is weet ik nu nog niet. Dat komt vanzelf.
Natuurlijk vind ik het leuk om me ergens naar toe te leven. De vakantie(s), etentjes enz. Maar houdt dat mij elk moment bezig? Nee… dat niet.
Misschien heb ik wel hele kleine doelen. Zeker met het mooie lenteweer. De tuin op orde maken. Dit doe ik samen met schat in stapjes (lees dagen) en ben dan heel trots dat de tuin weer klaar is. Dan zit ik tevreden in de tuin met een kopje koffie.
Of vaker proberen om artikelen, een stukje in een tijdschrift of een paar bladzijdes in een boek te lezen in plaats van luisterboeken of laten voorlezen op de laptop. De stem via de telefoon is erg sacherijnig als ze voorleest, dus dat doe ik niet.
Nee, ik wil niks presteren of naar toe streven. Ik heb kleine wensen. Zijn dat doelen? Zo zie ik het niet, het zijn kleine wensen die misschien waar gemaakt worden. En zo niet…. Dat is niet erg.
Liefs Spoed-Nix