"Ik ga nergens heen zonder mijn kitten. Door haar leef ik weer, echt waar. Als ze de kitten van me afnemen word ik weer depressief, ik denk niet dat ik de deur dan nog uitkom. Een vriendin van me zegt dat het een therapie kat kan worden zoals een therapie hond. Dan helpt het mij om van de Oxycodon af te komen."
Lies is nu 32 jaar oud. Twaalf jaar geleden knalde ze met haar zwangere buik tegen een boom bij een verkeersongeval. Het ongeboren kindje van 7 maanden oud is overleden, zij heeft het overleefd.
Iedere keer als ik aan haar verhaal denk voel ik de pijn in mijn buik. Het kindje heeft haar leven beschermd en het zelf niet overleefd. Inmiddels heeft Lies een gewelddadige relatie achter de rug, met de vader van haar kind, waarna ze dakloos is geraakt. Destijds heeft ze in het ziekenhuis Oxycodon gekregen om de pijn te verzachten. Ze kan kleine stukjes lopen en maakt gebruik van haar scootmobiel.
Iedere maandagochtend komt Lies bij mij op het spreekuur. Ze draagt panter sloffen, heeft vele laagjes kleding over elkaar aan en haar stuur hangt vol plastic tassen. Zelfzorg en eten kost veel moeite. Ook het opruimen van haar woning gaat niet goed. Lies wil graag van haar verslaving af maar weet niet hoe. Ze is bang voor de pijn en dan niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk.
Samen starten we de zoektocht naar de juiste hulp. Via de organisatie Springplank heeft Lies na maanden in de maatschappelijke opvang, sinds kort een eigen kleine studio gekregen. Ze is hier erg blij mee. Ondanks dat ze wist dat het niet mag, heeft ze haar kitten bij haar naar binnen gesmokkeld. De kitten verbleef nog bij haar ex en zijn moeder in huis. Hij dreigde herhaaldelijk de kitten iets aan te doen of weg te geven.
Springplank heeft laten weten dat de kitten moet vertrekken anders verliest Lies haar woning. Ook van dit idee krijg ik buikpijn, een dakloze met scootmobiel op straat! Sinds de kitten bij Lies is, zien we haar eigenwaarde groeien. Ze eet, komt afspraken goed na en geeft aan zichzelf niet meer eenzaam te voelen.
Samen met haar begeleiders zoeken we naar een woonplek waar ze haar kitten mee mag nemen. Beschermde woonplekken, zorgboerderijen niemand heeft een woonplek voor haar en de kitten in de aanbieding. Toch geef ik de zoektocht niet op. Het is zo goed te begrijpen dat mensen met trauma steun vinden bij dieren die geen vragen stellen, die rust en warmte uitstralen en er gewoon zijn.
Iemand vraagt wel eens waarom ik met mijn NAH en beperkte energie met deze doelgroep wil blijven werken? Ik kwam laatst een mooie spreuk tegen uit mijn Zenboek: ‘De barmhartige blik van een gewonde ziel is mooier dan de naïeve glimlach van de onervaren jeugd’.
Ik bid dat we een plekje vinden voor Lies en haar kitten. Misschien toch deze blog op LinkedIn plaatsen?
Jel 