Tja… goed voor jezelf zorgen als mantelzorger. Hoe kun je goed voor iemand anders zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt, is de slogan tegenwoordig. Een slogan waarmee ik door mijn kinderen regelmatig om de oren wordt geslagen. Ze hebben hem zelfs verpakt in vakantiereizen die ik als cadeaus toegestuurd krijg, ook al valt er niets te vieren. En alles onder het mom van ‘Nu kun je het nog, mam, straks word je zelf ziek en dan is het te laat’.
Ik die reizen, meestal als vrijwilliger, naar onbekende oorden met andere culturen, als hobby had. Totdat manlief veranderde in een NAH-lief.
Het heeft even geduurd voordat ik mijn kinderen wilde begrijpen. Na een poging, drie jaar geleden, waarin ik met NAH-lief naar Zuid-Spanje ben geweest, schrikt het idee om samen opnieuw op vakantie te gaan mij af, helaas. Ik heb daarna toe moeten geven dat ik ook maar een mens ben.
Sinds anderhalf jaar geef ik aan die bekende slogan, goed voor jezelf zorgen, toe. Wel met hele organisatie schema’s vooraf qua zorg rondom NAH-lief, die ze vervolgens weg wappert met de kreet ’Ik regel zelf wel iets als jij het land uit bent. Ga jij maar genieten’.
Deze keer zal dat me net iets zwaarder gaan lukken. NAH-Lief is een week voor mijn vertrek geopereerd aan zijn hand. Een pink, door de jaren heen veranderd in een op zijn hand haaks staand stokje is rechtgezet. Met als gevolg arm in de mitella, arm 2 weken niet gebruiken en 26 hechtingen. O ja… en een trainingsprogramma inclusief handspalk via de (ja je leest het goed...) gecertificeerde hand en pols fysiotherapeut.
Gevolg is dat er niets anders overblijft dan een logeeradres te zoeken. Via omwegen langs familie en zorgcentra, kostenplaatjes en tal van telefoontjes, komen we uit bij een logeerkamer op een van de zorglocaties waar NAH-Lief reeds ook dagbesteding heeft, een dag in de week. Een zeer praktisch toeval.
Ik opper om er vooraf aan de logeerpartij een kijkje te gaan nemen. Dat blijkt later het enige voordelige verschil tussen zijn en mijn logeertrip.
Alhoewel het zorgpersoneel ontzettend aardig is slaat bij zowel NAH-lief als bij mijzelf de schrik om onze lijven. En dat terwijl de logeerkamer voorzien is van openslaande deuren en een balkon met uitzicht op het ‘gewone leven’ op straat, aan de voorkant van het gebouw. Zelfs is er plaats voor de grote vriend van NAH-lief, de Scootmobiel. Waar de schrik, zonder vooroordelend te zijn, vandaan komt zijn de omgevingsfactoren binnen, waaronder de ‘vaste’ gasten met hun hoge zorgzwaarte. Het feit dat er maar één logeerkamer is en NAH-lief er geen gelijkgestemden ontmoet. En de mededeling dat er maar een keer per week gedoucht wordt. Ook de vraag dat we in een weekend alsnog familie in moeten zetten die NAH-lief komt helpen. Dat i.v.m. het niet kunnen rondkrijgen van de personele planning.
NAH-lief verzucht : “Het zal even moeten zo.”
We ‘boeken’ dertien nachten, met pijn in ons beider harten inclusief een traantje onderweg terug naar huis.
Logeerpartij versus Tenerife-trip...Mijn zo gekoesterde vakantie naar Tenerife. Goed voor jezelf zorgen. Het gonst beide door mijn hoofd.
Maar wie zorgt er voor hen die dat alle twee niet zelfstandig meer kunnen??Toch ikzelf, als mantelzorger?