En dan ben je thuis uit het ziekenhuis. Zonder enige uitleg of nazorg. Je krijgt een afspraak voor een controle naar aanleiding van de trombectomie in het ene ziekenhuis en een afspraak bij neurologie in het andere ziekenhuis, allebei enige tijd verder en in de tussentijd… tja, weet jij het? Herstellen in ieder geval. Dat denk je althans.
Nou wil het dat ik, samen met mijn hele team in de eerste Corona lockdown ontslagen werd en vlak erna het herseninfarct kreeg. Echter, gezien de redelijk lange staat van dienst liep mijn contract nog een aantal maanden door. Ik had gelukkig wel de helderheid van geest om de dag na mijn herseninfarct vanuit het ziekenhuis nog even contact op te nemen met het werk om te zeggen dat ik tijdelijk een ander adres had… ofwel, me netjes officieel ziek gemeld.
Niet dat ik het ze niet gunde, maar mijn collega’s, die uiteraard ook liever hun baan hadden gehouden, zij konden, daar het zomer was, heerlijk genieten in de tuin, maar ik, zei de gek, moest al vrij snel weer op komen draven in het kader van de re-integratie… Bij een baan waar ik alsnog niet mocht blijven uiteindelijk, maar dat terzijde.
Eerst volgde zes weken na mijn herseninfarct, geheel volgens protocol een bezoekje aan de bedrijfsarts. Op enig moment vroeg ze me of ik dacht dat ik twee uur kon werken. Twee uur. Ja, dat moet wel lukken zei ik. In mijn hoofd (en daar bleef het ook) dacht ik erbij dat ik dan bedoelde dat ik twee uur kon werken om de dag, dus met een rustdag ertussen. Het was namelijk zo, dat ik na een week hondsmoe in het ziekenhuis gelegen te hebben, er thuis achter kwam dat die vermoeidheid nogal hardnekkig was. Concreet hield dat in, dat ik twee minuten kon staan en dan weer een uur moest liggen. Echt bizar, zo moe. Dat ging gelukkig wel vooruit, maar tergend langzaam. Dus werken met rustdagen, dat dacht ik. Vervolgens thuis, ontving ik na enkele dagen het verslag van ons onderonsje, waarin de bedrijfsarts had samengevat dat ik twee uur per dag kon werken, 5 dagen achter elkaar in de week. Oeps, hoe ga ik dat doen? Trial and error dan maar.
Dus reeds zes weken na mijn herseninfarct zat ik weer achter mijn bureautje met een aantal sites tegelijk open, de telefoon (met meerdere lijnen) opnemend. Het enige verschil met voorheen was dat er geen fysieke klanten waren in verband met de lockdown. Maar alsnog zei mijn hoofd reeds voor het eerste uur om was, dat deze acties achter dit bureau toch echt niet de beste keuzes waren om te herstellen en besloot op eigen houtje er een gillende (nog net niet hoorbare) hoofdpijn als antwoord op te geven. Uiteindelijk kwam ik er zo zelf achter dat je dus niet herstelt van een herseninfarct in zes weken tijd. Nu nog de werkgever en de bedrijfsarts ervan overtuigen. Ondertussen had ik op het werk zelf al een andere taak gekregen die veel minder prikkels gaf en had ik het aantal uren teruggebracht naar om de dag anderhalf uur. Dat was net te doen, maar dan was het ook klaar voor die dag, helemaal leeg die batterij.
Dus zes weken later, toen ik weer bij de bedrijfsarts ten tonele moest verschijnen en het al richting einde contract liep, zag de beste vrouw ook wel in, dat beter melden voor mijn contract af liep er niet in zat. En daarmee ging ik uiteindelijk ziek uit dienst en werd overgedragen aan het UWV.
Het UWV is een verhaal apart haha, die houden jullie tegoed!