En dan word je overgedragen aan het UWV...
Eerst was het even stil, toen kwam de eerste brief met de mededeling wie mijn contactpersoon zou zijn. Weer een tijdje later belde ze voor de eerste keer. Ze zei verbaasd: oh, je neemt de telefoon op? Waarop ik reageerde met: ja, waarom zou ik de telefoon niet opnemen? Little did I know, op dat moment.
Maar in eerste instantie was het ook ontspannen. Ze zei me eerst maar eens goed te herstellen. Maar ik had de website gelezen en wist dat er in de Ziektewet een Werkfittraject bestaat. Toen ik daar naar vroeg zei ze het me te sturen maar eerst de tijd voor herstel te nemen. So far, so good. Ik beloofde haar het pas een tijdje later te bekijken. Maar het fijne digitale systeem van het UWV en mijn brein waren geen goede combi dus openen lukte me niet. Ook mailen naar mijn contactpersoon lukte me niet. Dus besloot ik af te wachten tot ze zelf contact opnam.
Het eerstvolgende telefoontje was echter van een collega. Zij had vakantie. Ik gaf door dat ik het bestand graag opnieuw wilde ontvangen. En weer hoorde ik vrij lang niets. Toen mijn contactpersoon belde, dacht ik ondertussen dat dat voor een einde-eerstejaarskeuring was. Nee, zei ze, dat doen we niet meer, te weinig artsen. En toen ik zei dat ik nog steeds graag meer wilde weten over het Werkfittraject kreeg ik te horen dat ze tot over haar oren in het werk zat en geen tijd had om met mij het traject te doorlopen. Toen ik vroeg hoe ik er dan achter moest komen wat mijn belastbaarheid qua werk was, zei ze doodleuk dat ik maar naar een uitzendbureau moest gaan. Dan kwam ik er ook wel achter wat haalbaar was. Eh, pardon? Maar oké. Ik ben een gehoorzame burger.
Dus in de Ziektewet, herstellende van een herseninfarct, ging ik solliciteren, wat eigenlijk niet hoeft en niet de bedoeling is. Je hebt gewoon recht op reïntegratiebegeleiding. Maar ik solliciteerde me een slag in de rondte, kreeg ook zeker wel kansen hier en daar, maar dan waren de banen toch te hoog gegrepen qua uren of taakinhoud qua belastbaarheid. Om de zoveel weken belde ze om te horen of ik al een baan had. Tot ze op een gegeven moment zei dat ze zelf op vakantie zou gaan en ik aangezien ik nog steeds geen baan had er misschien nog maar een uitzendbureautje bij moest pakken. Ik viel letterlijk stil. Maar 's nachts kwam de frustratie, boosheid en verdriet goed los. Ik moest hier iets mee. Dit is toch geen begeleiding? Ik schreef haar een uitgebreide mail omdat ik aan de telefoon dichtklap bij haar. Ik schreef daarin hoe ik over de begeleiding dacht en dat ik graag een nieuwe start wilde maken bij haar en dan niet telefonisch maar op kantoor. Ze had mij tenslotte nog niet eens ooit uitgenodigd op kantoor, we hadden elkaar nog nooit gezien. Het duurde dagen voor ze reageerde en in een hele korte afstandelijke reactie stond alleen maar dat ze mijn mail had doorgestuurd naar de klachtenafdeling.
Ik werd gebeld door iemand van de klachtenafdeling en die begreep mijn mail en wilde een klachtengesprek inplannen met mijn Ziektewet reïntegratiebegeleidster, haar manager, zij zelf (van de klachtenafdeling) en ik. Toen dat gesprek uiteindelijk plaatsvond was mijn reïntegratiebegeleidster er niet bij, dat durfde ze niet. Huh?
Conclusie was in ieder geval dat ik een nieuwe Ziektewet reïntegratiebegeleider kreeg en de gesprekken op kantoor mocht voeren. Ik had goede hoop dat het vanaf nu beter zou gaan, maar die hoop werd al snel de grond in geboord. Toen ik tijdens het eerste gesprek met mijn nieuwe begeleider vroeg of hij mij wilde begeleiden met een Werkfittraject was het antwoord dat ik niet moest denken dat hij één euro kostbaar gemeenschapsgeld aan mij ging besteden. En weer kon ik het zelf uitzoeken. Kreeg nog wel tips over een banenmarkt. Toen ik na die markt, want daar ging ik natuurlijk heen, dezelfde dag door hem gebeld werd en ik iets vroeg naar aanleiding van die markt zei hij dat alleen verstand had van de Ziektewet en me niet kon helpen. Tja, als hij het al niet snapt, hoe moet ik het als leek dan snappen. Daar zakt toch je broek vanaf. Ik moest echt alles, maar dan ook alles zelf uitzoeken. Ik begon sterk te vermoeden dat ze de medewerkers niet uitleggen bij het UWV wat de functie van reïntegratiebegeleider inhoudt. Dat je de mensen begeleidt in plaats van met een kluitje het riet in stuurt.
Ook van deze begeleider kreeg ik weer nachtmerries, lag wakker, verdriet, boosheid en frustratie gingen weer los. Ik had iedere keer oogmigraine aanvallen van de UWV stress. Waarop manlief uiteindelijk besloot dat dit zo niet langer door kon gaan en me meenam naar de huisarts. En zij het UWV even parkeerde en een NPO (Neuropsychologisch Onderzoek) regelde en ergotherapie. Oogmigraines had ik ook voor mijn herseninfarct maar toen wist ik dat nog niet, en ook niet dat dat een voorbode voor een herseninfarct kan zijn. Dus vandaar dat zij het UWV even op afstand wilde houden. Ik kon eindelijk even aan mezelf en mijn herstel gaan werken, na anderhalf jaar aanmodderen.
Het geluid van mijn telefoon staat sindsdien altijd op stil en dat is heerlijk! Mij niet bellen dus! Alleen appen of mailen, dat mag!
Tot de volgende, dan gaan we richting de eindeziektewetkeuring, ook weer bij mijn vrienden van het UWV.