Het is kwart voor 12, zondagochtend. Het lijkt weer een weekend te worden waarin NAH-lief in zijn telefoon logeert ipv in mijn huis op de Klaverwei. Ikzelf ben al even beneden. Hij nog niet. Daarvoor zijn eerst wat rituelen nodig waaronder een krentenbol met chocolade pasta en een kop koffie op bed, telefoon in de aanslag. Daarna een douche, opnieuw uitrusten, met een beetje geluk valt hij niet opnieuw in slaap… en schone kleding aan. En zo wordt het later en later... de zon staat ondertussen hoog aan de hemel.
Ik rommel wat in huis, betrap me er ondertussen op dat ik, door de jaren met NAH-liefs letsel heen… soms klussen bewaar voor als NAH-lief hier logeert en op bed ligt. En dat laatste is vaak.
Waar voorheen de weekenden een plek van ontspanning heetten zijn ze nu het tegenovergestelde. Voor mij althans: ik doe mijn best NAH-lief van zijn broodnodige rust te voorzien, hem gezonde maaltijden voor te schotelen inclusief voldoende vocht inname, en met hem te komen tot: Wat zullen we dit weekend voor gezellige activiteit ondernemen?Dat laatste mislukt vaak, op onze traditionele rondjes wandelen door mijn dorp na, waarbij NAH-lief op de scootmobiel zit.
Nachtelijke avontuurtjes, en ook samen klussen doen van tuin- en huishoudelijk aard zijn al heel lang verleden tijd, helaas.
Terug naar de gezamenlijke wandeling. Dat is ook een kunst, vooral de start van zo’n trip. Die went nooit. Als ik tijdens het tafelen zeg, zullen we gaan wandelen, zit NAH- lief in no-time op zijn scootmobiel terwijl ik mijn laatste slok en hap nog door mijn keel moet zien te krijgen.
NAH-lief houdt ontzettend van zijn scoot en de buitenlucht.
Omdat ik tussen koeien, schapen en varkens woon (niet van mijzelf hoor...) wil ik ook nog de vuile borden in de vaatwasser hebben voordat we vertrekken. De kans is anders groot dat er tijdens onze wandeling een invasie vliegen, van die groene, mijn huis betreedt, bah!
Ik wil meestal ook nog even snel naar het toilet want het kan gebeuren dat ik anders... qua leeftijd… onderweg de bosjes in moet. En wildplassen kost wat duiten. Ik hoorde onlangs een bedrag van €180!
De afgelopen maanden zijn er hier in Wijbosch regelmatig, ook overdag, inbraken geweest. En ik die doorgaans het volste vertrouwen in de mensheid heb, draai mijn deuren voortaan op slot als ik wegga. Ik roep naar NAH-lief die einde garagepad staat te wachten of hij de achterdeur heeft gesloten? Hij roept vrolijk terug dat de deuren allemaal dicht zijn maar niet op slot, maar dat hij wel de huissleutel bij zich heeft…Ik kraak mijn hersenen op zoek naar de
logica van zijn vrolijke boodschap.
Op mijn toilet staan en hangen, naast foto’s van al mijn kleinkinderen, ook folders waarvan ik denk.. ‘Goed om te bewaren, je weet maar nooit’. Mijn oog valt op een oranje (immers mijn lievelingskleur) folder, die van Breinlijn. Ik heb hem, sinds ons NAH-ja! toneelstuk, in mijn bezit. Er stond toen tijdens de voorstelling een kraampje van. Tot nu toe heb ik met alle in oranje gehulde info NIETS gedaan, waarom eigenlijk niet?
Er staan schitterende spreuken op, lees ik nu, waaronder: Hoe ga ik om met verandering in het karakter van mijn partner?
Regelmatig vraagt mijn omgeving: ‘Hij is zeker veel veranderd na de hersenbloeding.’ En steevast antwoord ik dan: ‘Nee hoor, NAH-lief is in essentie dezelfde man gebleven, alleen doet en denkt zijn hoofd nu anders!’
Ik neem de folder mee naar mijn huiskamer en leg hem binnen handbereik met de gedachte, toch maar eens te bellen met Breinlijn, zouden ze meer weten dan ik? Ik hoop het. En NAH-lief? Die staat geduldig te wachten op het garagepad, dat heeft hij ondertussengeleerd… Knap!
Ik herinner me de eerste fietstour vanuit het revalidatiecentrum van ruim 4 jaar geleden. Gedreven en leergierig als NAH-lief van nature is, had hij zijn fysiotherapeut gevraagd om, naast zwemmen, hem ook opnieuw te leren fietsen. Zo trots als een pauw als ik was op mijn ‘dezelfde’ gebleven NAH-lief, wilde ik er graag bij zijn.
Ik zie nog voor me hoe NAH-lief met een fiets aan de hand naar buiten stapte en… ook toen in no-time... op zijn fiets stapte en weg fietste! Nog voor dat de fysiotherapeut zelf naar buiten kwam… die had, net als ik, het nakijken!