Ik sport in een kerk, krijg ik nu een goddelijk lichaam?
Waar ik normaal nog geen nanoseconde hoef na te denken over wat te schrijven, denk ik nu: wat heb ik jullie te melden. Ik maak namelijk niet zo bijster veel mee momenteel vind ik, althans wat interessant is voor jullie. Dat is uiteraard een aanname. Anderen zeggen dat ze al moe worden als ze horen wat ik doe. Maar ik werk niet eens. Nog niet.
Er zijn de vaste zaken zoals de NAH-ja theaterrepetities en Café Brein Eindhoven waar ik als vrijwilliger begonnen ben, de yogalessen in de sportschool, de wandelingen met de 2 woefjes en sinds kort is daar de reïntegratie. En dan vergeet ik waarschijnlijk nog een aantal dingen maar tja, dat is normaal bij mij.
Bij een theaterrepetitie kreeg in laatst nog de schrik van mijn leven toen Marielle doodleuk zei dat we in het najaar vier keer gaan optreden! VIER! 4! Quatro! Four! Pfff!
Onze eerste voorstelling hebben we twee keer gedaan en dat heb ik ternauwernood overleefd. Vier is een verdubbeling! Zeggen ze: de eerste is een try-out. Maar mijn hoofd denkt dan: ja dus? Dan moet ik nog steeds optreden toch?
Wat wel scheelt is dat ik het dus al een keer eerder heb meegemaakt en weet dat het ook een enorme boost geeft. Het gevoel dat je dit samen met je groep fixed, dat is zo krachtig. Dat geeft me wel het vertrouwen dat het ook deze keer best goed zal komen. Maar voor de nieuwe groepsleden was het wel even schrikken. Scheelt wel, dat we niet gaan toeren door heel het land, een jaar lang. Nee, vier keer in Eindhoven en omgeving, verdeeld over een kleine twee maanden.
Bij de laatste Café Brein Eindhoven was het thema: In beweging komen met NAH.
Daar ik yogalessen in een sportschool volg, die te vinden is in een omgebouwde kerk heb ik daar een T-shirt voor ontworpen. Dat draag ik tijdens de yogalessen. Maar voor één keer ook bij Café Brein. De titel van dit blogje is de tekst op mijn T-shirt.
Helpen bij Café Brein is zinvol en het is een enthousiaste groep mensen. Ik ben blij dat ik de stap gezet heb.
En natuurlijk heb ik daar factuurdagjes van. Maar dat neem ik voor lief. Alle activiteiten geven een rekening. Daar houd ik in mijn agenda dan ook rekening mee. Om intensieve activiteiten probeer ik mijn agenda leeg te houden, zodat ik kan bijtanken.
En dat brengt me bij mijn laatste nieuwe onderwerp, de reïntegratie.
Onlangs opgestart om te kijken of ik nog ergens een baan van een klein aantal uren kan vinden die vol te houden is. Want waar normaal gesproken een werkgever een vacature heeft met functie-eisen ben ik het nu die functie-eisen heeft. Voorwaarden waaraan de werkomgeving en taakinhoud moet voldoen om het vol te kunnen houden. Dat maakt de zoektocht er niet eenvoudiger op, dat kan ik je wel vertellen. Nu heb ik momenteel nog best goede hoop, want we zijn net gestart, maar de eerste twee pogingen zijn al afgeketst. Derhalve ben ik blij dat ik het niet alleen hoef te doen. Hulp heb ik van een hele deskundige reïntegratiecoach, die ook veel ervaring heeft in de NAH-zorg.
Succeservaringen kan ik nog niet melden, maar we gaan ervoor en ik houd jullie op de hoogte van het traject. Mocht je zelf een NAH-proof baan voor me hebben, laat het dan vooral ook weten! Mijn dank is immens groot!
Van A naar Beter wordt dan hopelijk in mijn geval: van A naar Baan!