Na twee jaar ZW en de keuring kwam ik terecht in de categorie 35-minner en werd de WW ingeduwd wat zoveel betekent als dat je het zelf maar uit moet zoeken hoe je je eigen broek omhoog houdt. Dat dit met NAH geen sinecure is, mag duidelijk zijn.
Aangezien het UWV met personeelstekort kampt, ging ik er niet vanuit dat ik automatisch een WW-coach aangewezen zou krijgen dus diende daartoe via de officiële weg netjes een verzoek in, dat vervolgens werd goedgekeurd. Ik werd uitgenodigd ten kantore van het UWV en legde zo kort mogelijk uit wat mijn ervaringen tot nu toe waren:
- ZW-reïntegratiebegeleider nr. 1: ik heb geen tijd, ga zelf maar naar een uitzendbureau, dan kom je ook wel achter je belastbaarheid.
- ZW-reïntegratiebegeleider nr. 2: je denkt toch niet dat ik 1 euro gemeenschapsgeld aan jou ga besteden, of wel dan?
Jij bent begeleider nr. 3... Ik durf het bijna niet meer te vragen of jij me wel kan en wil helpen met een Werkfittraject?
Korter kon een helpend antwoord niet zijn: "Wat raar, dat hoeven ze niet eens zelf te doen, daarvoor hebben we gecontracteerde reïntegratiebureaus. Dus jij mag er nu drie uit de lijst uitkiezen voor een klikgesprek en daaruit kies jij er degene uit die jou het beste kan helpen." Tja, na twee jaar UWV-stress werd ik hier wel heel blij van, en dat is zacht uitgedrukt. Ik trof hier dus een UWV-medewerker die luisterde naar en meedacht met de cliënt. Wat een verademing. Door de vakanties van deze en genen om beurten duurde het tot na de zomer voor een en ander opgestart werd maar ik had uitzicht op een nieuwe fase waarin we zouden kijken wat voor baan in de toekomst bij me zou passen.
De reïntegratiecoach die ik uitkoos, stak er bij mij met kop en schouders bovenuit omdat hij voor in deze baan terecht te komen, jarenlang als NAH-verpleegkundige had gewerkt, wat voor mij zoveel betekende als dat hij van NAH en banen en de combinatie daartussen verstand had. Dus ik ging met veel goede moed het eerste traject van acht maanden in.
Er zijn twee trajecten van acht maanden. Eerste traject is om een stage/vrijwilligersplek te vinden en het tweede traject is om een passende baan te vinden.
Gedurende het eerste traject echter, intensiveerde de mantelzorg voor mijn hoogbejaarde moeder. Dat tesamen met een vrijwilligersbaan vergde teveel van mijn belastbaarheid dus dat traject moest vroegtijdig onsuccesvol worden afgesloten, daar mijn moeder uiteindelijk overleed en ik ook in mijn eentje alles wat daarbij komt kijken, moest volbrengen (tot en met haar woning leeghalen enz.) Aangezien ik zo over mijn grenzen was gegaan in deze periode adviseerde de coach mij ook langs de huisarts te gaan en deze gaf mij de tip en doorverwijzing voor het Hersenz-traject, waardoor de tweede acht maanden reïntegratietraject on hold werd gezet. En het jaar Hersenz wat volgde, dat komt een andere keer aan de beurt.
Wat wel duidelijk is voor mij, is dat die externe reïntegratiecoach en mijn huisarts mij op een goed spoor hebben gezet. Eindelijk kreeg ik de nazorg waar ik al jarenlang naar op zoek was geweest. En dat ook hard nodig was ondertussen, ik had lang genoeg aangerommeld in mijn eentje. Mijn WW-coach van het UWV gaf ook groen licht wat voor mij een nieuwe start betekende.
Wat ik nog wel wil aanstippen is dat ik in de loop van de jaren zelf lotgenoten gevonden heb en aan hen echt heel veel steun heb gehad. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik het die eerste jaren zonder professionele nazorg heb volgehouden en heb gered. Het is deze geweldige club mensen waar ik uiteindelijk ook samen mee het podium heb beklommen en die de basis heeft gevormd voor deze site waarin alles samenkomt. Ook uit deze groep komt de ontwikkeling van de Boodie, de Feelgood Hoodie.
Ik stip deze paar dingen nu maar even kort aan, maar ze verdienen meer aandacht en die gaan ze krijgen. Er zullen nog genoeg schrijfsels volgen, als het aan mij ligt. Dus graag tot een volgende keer!