Amper terug van mijn bijzondere rondreis door Nepal ( zie mijn vorig blogverhaal) is niet alleen mijn ‘Bordje weer vol’ maar loopt ook mijn mantelzorgers hoofd over. Ik zou het bijna vergeten, hoe het mantelzorger zijn van mijn NAH-lief voelt. Zwaar dus. En altijd gebeurtenissen uit onverwachte en meerdere hoeken die ik, zelfs na ruim zes jaar mantelzorgen, niet zie aankomen.
Zo ook onlangs, de ochtend van code Oranje omdat Nederland bedekt lag onder een wit sneeuwdeken en bezaaid was met gladde wegen. NAH-lief had die dag een van zijn Dagbestedingsdagen. Gaat daar doorgaans op zijn elektrische drie-wielfiets naar toe, 15 km fietsen vanaf zijn huis. NAH-lief heeft, sinds enkele jaren, officieel via CBR etc. zijn rijbewijs terug ‘verdiend’. Toen ik na afloop van de test aan de rijinstructeur vroeg "Én… wat nu?" kreeg ik als antwoord "gewoon loslaten". "Gemakkelijker gezegd dan gedaan", antwoordde ik toen al. NAH-lief rijdt nu 20 km in de rondte. Bijvoorbeeld naar mijn huis…
Sporadisch pakt hij zijn auto. Dat laatste moest en zou met code oranje ook gebeurd zijn, ware het niet dat ik via telefoon mijn NAH-lief, 18 km bij mij vandaan wonend, uit zijn auto heb kunnen praten. Mede door bemiddeling van zijn begeleidster die geduldig in de sneeuwstorm stond te wachten, naast de met mij telefonerende NAH-lief, al zittend in zijn auto. Pratend als brugman en met al mijn overredingskracht dat ik, zelfs zonder hersenletsel, met dit weer het wel uit mijn hoofd liet om te gaan autorijden. Daarbij, naast hersenletsel zijn we de jongsten niet meer... en je bent niet alleen op de weg. Dat laatste hielp, ja een ander kan ook de macht over zijn stuur kwijt raken... beaamde NAH-lief.
Gevolg van deze anti-code-oranje-actie op de vroege morgen: een met sneeuw doordrenkte begeleidster, een boze en teleurgestelde NAH-lief en... een verdrietige en gefrustreerde ik!
Opgehaald door de dagbesteding wilde NAH-lief niet meer, zich boos beroepend op zijn echt wel zelfstandig en verantwoord kunnen regelen van zijn eigen vervoer.
Als soort van troost, waar hebben we het eigenlijk over, ging zijn begeleidster mee terug naar binnen en zette een kopje koffie voor hem. Ikzelf beloofde dat, als de sneeuw die dag nog als sneeuw voor de zon zou verdwijnen, ik hem 's middags zou komen opzoeken. Al vroeg ik me later af waarom eigenlijk? Voor deze ene keer was ik het eens met de spreuk ‘Hersenletsel heb je niet alleen’, ik voelde mezelf ook slachtoffer, slachtoffer van code oranje én NAH-lief. Ik ben niet meer gegaan, al kostte me dat heel veel moeite.
De slogan ‘Laten is gemakkelijker dan loslaten’ galmde opnieuw in mijn oren. Maar hoe dan? En op welk moment? Als mijn (of zijn?!) bordje over is gelopen? Ik hoop dat ik het antwoord heb voor die tijd.