Zo, wat ben ik blij dat we weer in een nieuw jaar zitten! Gelukkig zijn de feestdagen weer voorbij en inmiddels is de kop van het nieuwe jaar er ook alweer af.
Na weken van verbouwing is de bouwchaos ook achter de rug. Een deel van de spullen die her en der in huis opgestapeld stonden is ook alweer terug richting zolder, alwaar manlief schotten heeft gefabriceerd zodat het ook daar visueel rustiger oogt dan voorheen. Fijn dat de schuur- en zaaggeluiden voorbij zijn, maar dat betekent dus niet dat ik alweer achterover kan leunen, want nu is het dus kritisch kijken wat wel en wat niet naar de zolder terug gaat. En dat dus in mijn slakkentempo, want concentratie en energie blijft een managementtruc die ik niet uit het oog dien te verliezen om factuurdagjes te voorkomen. Dus de mantra: het hoeft niet in één dag af wordt intern vaak herhaald.
Ondanks de drukte in december wilde ik er met kerst toch feestelijk uitzien en had bedacht voor de verandering toch maar eens een keer nagellak op te doen. Meestal laat ik dat achterwege, maar nu dus de moeite een keer genomen. Alleen na verloop van dagen is daar het mooie wel vanaf, zeker als je zelf gaat meehelpen met kitten, texen, sjouwen enzovoorts. Echter heb ik dan de puf niet om het eraf te halen. Nadat ik overdag af en toe wat meegeholpen heb op zolder en ook nog wil koken is de batterij echt leeg en doe ik helemaal niets meer. Standje overleven. Zo wil het dus dat ik weken met die steeds verder afbladderende nagellak heb rondgelopen.
En de combi van afbladderende nagellak en een lege batterij levert weer een nieuw woord op voor bij de foto die bij deze blog hoort: naHgellak.
En als we het dan toch over uiterlijkheden hebben, gebruik ik de naHgellak als ezelsbruggetje naar kleding. En wel te verstaan onderbroeken. Eind januari was de sterfdag van mijn moeder en toen ik twee jaar geleden haar flat leeg moest maken heb ik het meeste gedoneerd. Maar enkele dingen heb ik uiteraard bewaard. En dat waren niet alleen waardevolle spullen. Zo heb ik van mijn vader, die al langer geleden overleden is, nog steeds een paar sokken die ik af en toe draag. Mijn moeder droeg van die echte grote witte 'oma-onderbroeken' en nee, die heb ik niet bewaard. Wat ik niet wist, maar vond bij het opruimen, waren een paar nieuwe zwarte onderbroeken, in een normaal formaat. Die heb ik wel ingepikt. En laat nu net dit jaar op haar sterfdag daar een gat in komen, versleten dus. Seintje om weer een stukje los te laten.
Wat ik ook heb moeten loslaten is Hersenz. Het intensieve Hersenztraject zelf was al sinds eind augustus afgelopen maar de ambulante begeleiding (de thuisbegeleiding) liep nog drie maanden door. En die is dus onlangs ook afgerond.
Ook het UWV-gebeuren stopt binnenkort, maar ik ga nog wel starten met een reïntegratietraject om te kijken of het haalbaar is om voor een paar uur in de week werk te vinden. Zal spannend worden om een baan te vinden van een niet te groot aantal uren, met een taakinhoud die niet teveel eist qua complexiteit. Prikkels in de omgeving is ook iets wat met aandacht bekeken moet worden zodat ik mentaal niet te snel leegloop en daardoor de rest van de dag klaar ben en niet eens meer eten op tafel getoverd krijg.
Aan de motivatie ligt het in ieder geval niet, ik heb zin om uit te testen wat haalbaar is qua werkzaamheden en het is fijn om iets te vinden wat goed is voor de eigenwaarde en zingeving waarborgt. Het is voor mij fijn om geld te genereren uiteraard met de hoge vaste lasten tegenwoordig, maar in dat werk een goede balans tussen input, output en zingeving is ook wat waard.
Wie weet de volgende keer daarover meer nieuws!