Tegenwoordig heb ik moeite met bellen. Hoor je ze al gaan? Er zijn er zoveel verschillende bellen: fietsbellen, luchtbellen, oorbellen, deurbellen, koebellen, niet te vergeten de sleebellen enzovoorts. Maar ik bedoel de telefoonbel. Oké, mijn telefoon staat standaard op stil, maar het telefoneren vind ik lastig.
Ik ervaar dat de gesprekken voor mij te vlug gaan. Ik begrijp de ‘andere kant’ niet. Ik heb het gevoel dat het gesprek op gang moet blijven, er geen stiltes mogen vallen. Die stiltes heb ik nodig om na te denken om een antwoord te geven. Vaak komt er in die stilte de vraag “Hallo, bent u er nog?”
“Ja hoor” en voordat ik het weet gaat het gesprek weer verder, terwijl ik nog een antwoord aan het zoeken ben. Ik raak de strekking van het verhaal kwijt en krijg dan een soort error of kortsluiting in mijn hoofd.
Trrrrrrmmpp! Is dat een kapotte bel?
Ik vind het vervelend om uit te leggen waarom ik moeite heb om te bellen. Als ik zeg dat mijn geheugen niet zo goed werkt, krijg ik de vraag “Hoezo?”. Uh, nou... ik kan dingen niet goed onthouden en heb moeite om het gesprek te volgen. Meer kan ik er niet van maken toch?
Het liefst communiceer ik via e-mail of via Whatsapp. Dan kan ik het rustig terug lezen, over nadenken en dan reageren. Hopelijk vergeet ik dit niet te doen hahaha.
Behalve het telefoneren vind ik het ook lastig bij artsen of specialisten. Bijvoorbeeld onze huisarts is snel in zijn uitleg. Voor hem is het tenslotte duidelijk. Ondertussen snap ik het niet meer en zit hem dan geheel onbewust leeg aan te staren. Blijkbaar kan ik dit enorm goed, maar dat weet ik niet (meer). En als ik onverhoopt alleen naar een gesprek ga, neem ik het gesprek op zodat ik het later terug kan luisteren.
Mijn telefoon is mijn extern geheugen. Behalve WhatsApp en e-mail, gebruik ik de agenda, recorder en niet te vergeten… de ‘herinneringen’-functie.
Maar bellen? Nou neuh, liever niet.
Lieve groet
Spoed-nix
