Vol verwachting klopt ons hart...
Verwachtingen… het leven zit er vol van… Vanaf onze geboorte tot aan de laatste snik. Het begint al bij je moeder, zij is in verwachting van jou, en hoopt, uiteraard, op een gezond kind. Dan verwacht ze dat je zonder al te veel kleerscheuren groot groeit en dat je gelukkig wordt, gezond blijft. En jij, jij verwacht dan op jouw beurt dat je moeder altijd achter je zal staan, wat je ook doet. Ik bedoel ondanks dat je lang niet altijd doet wat zij van jou verwacht.
Dan ben je groot en jij verwacht van jouw kind weer hetzelfde... en je spreekt het uit met dezelfde woorden: "...ik zal altijd achter je staan, lief kind, dat mag je van mij verwachten".
Verwachtingen… in mijn toneelverleden speelde ik in ‘Callendergirls’ ooit de rol van een vrouw met borstkanker en ik ging dood. Vlak voor mijn dood en omringd door een groepje vriendinnen klonk mijn tekst toendertijd: "Verwachtingen? Geen verwachtingen, ik heb geen verwachtingen, het is goed zo!" En ik stierf met een Big Smile op mijn gezicht. Op de een of andere manier zit die zin voor eeuwig in mijn systeem en dat terwijl ik ondertussen omkom in het hebben van ellenlange verwachtingen! En dat is nu net wat je niet moet hebben als je optrekt met een NAH-Lief. Op een onnavolgbare manier lukt het mijn Lief steeds opnieuw om gedrag te vertonen dat doet lijken opdat mijn verwachtingen uit gaan komen.
Nog even terug naar de Elfstedentocht voor mensen met een beperking. Laat mij nu denken dat ‘het als een gek achter hem aan fietsen’ sindsdien voor altijd verleden tijd is, nee hoor, we zijn weer terug bij af. Regelmatig komt in het weekend mijn Lief op zijn driewielfiets naar mij. Ik ben dan zo aardig om, als hij op zondag weer terug naar zijn huis gaat, de eerste helft, tot in Sint-Oedenrode, mee te fietsen, voor de gezelligheid. Maar nee hoor, blik op oneindig en in de hoogste versnelling wacht hij me halverwege op. Een afscheidskus en roetsj… daar gaat ie. Hij naar Son, ik terug naar Wijbosch. Ik heb een frisse neus gehaald, dat dan weer wel!
Nog een verwachting van mij... Ooit zal mijn Lief toch inzien dat hij zich niet in een restaurant met een Michelinster bevindt maar gewoon bij mij aan tafel zit voor het avondeten? Waar zelf de boodschappen voor gedaan moeten worden, zelf gekookt, de tafel gedekt en afgeruimd moet worden. Als ik niet zorg dat ikzelf ook snel aan tafel kom eet ik vervolgens alleen. Als ik dan vraag of mijn Lief nog weet waar ik het laatst met hem over gehad heb dan kan hij me dat feilloos uitleggen. Met als toevoeging "En ik doe zo mijn stinkende best".
Nog een verwachting… Als ik met een zware tas vol boodschappen voor o.a. het avondeten, aan kom lopen en het raam passeer waar mijn Lief in zijn favoriete stoel iets gezelligs op zijn telefoon zit te doen dan denk ik "hij heeft me gezien, nu wordt de voordeur voor me open gemaakt. Hoef ik mijn tassen niet neer te zetten om mijn sleutel te zoeken". Nee hoor... ook die galante actie is met zijn hersenletsel verloren gegaan. Vandaag nogmaals in een andere vorm bewezen. Zie hieronder.
Een pakketbezorger brengt het bestelde metalen logeerbed voor in mijn nieuwe huis. Ik ben immers aan het verhuizen. De man in kwestie, ik ga er van uit dat ie geen NAH heeft, misschien wel AH (?), vraagt eerst of ik met hem het loodzware ding kan komen tillen, wat mij niet lukt. Vervolgens sleurt hij het pakket over de grond tot halverwege het garagepad om na een handtekening van mij snel te vertrekken. Ik roep mijn Lief, opnieuw zittend in zijn lievelingsstoel voor datzelfde raam en opnieuw bezig iets gezelligs op zijn telefoon te doen, erbij om me te helpen. Hij hoort me aan, vindt het ‘niet netjes’ van de pakketbezorger, draait zich om en gaat simpelweg terug naar zijn stoel. Tja...
Wat zou een leven zijn zonder verwachtingen... en zeker nu met Sinterklaas in aantocht? Saai toch! Ik blijf ze vasthouden, mijn verwachtingen, mijn leven lang, op naar de 100, want ik ‘verwacht’ dat ik dat ga worden!
Of… hebben verwachtingen iets te maken met het wel of niet accepteren van...?
Truike