Nadat je klaar bent bij de verzekeringsarts gaat de VA (verzekeringsarts) twee verslagen maken, een kortere en een langere versie, de langere bevat ook medische informatie, maar gaat niet naar de arbeidsdeskundige, hiervoor is de kortere versie. Vraag me niet meer waarom, ik heb geheugenverlies, sorry.
De arbeidsdeskundige was op de hoogte gebracht van het feit dat ik graag een live consult wilde. Ik ben namelijk van mening dat het heel knap is dat iemand op basis van een verslag van een collega en een tekortschietend computerprogramma (waarover dadelijk meer) zonder iemand verder gezien of live gesproken te hebben een uitspraak kan doen over de mogelijkheden van die persoon. Let wel: dit gaat over de (nabije en verdere) toekomst van die persoon, over zijn bestaanszekerheid. Dat is nogal wat.
Maar de beste man ging mij toch bellen. En waarom? Om een live consult te kunnen laten plaatsvinden moet een UWV-medewerker een spreekkamer reserveren. En dat is blijkbaar soms best lastig. Met andere woorden: geen vrije spreekkamer gevonden, dus niet live, gewoon even telefonisch. Och ja, het gaat tenslotte maar om de gehele toekomst van slechts één enkel burgertje. Waar hebben we het over, niet te moeilijk doen toch?
En dan dat tekortschietende computerprogramma, tja, gaf hij zelf toe. Het verslag van de verzekeringsarts en de FML (de Functionele Mogelijkheden Lijst) zorgen er samen met dat computerprogramma voor dat er een aantal geschikte beroepen uitrollen. Per persoon komen er dan drie nieuwe beroepen voor je uit. Niet dat je persé die hoeft te gaan uitvoeren, maar die geven een indicatie om hetzelfde salaris als bij je laatste baan te kunnen genereren, maar dan in een totaal andere setting, aangezien je oude baan wellicht te zwaar is. Maar omdat dat banen zijn die daardoor minder verdienen dan je laatste baan, kwam ik er in ieder geval bij mij uit dat ik daarvoor wel meer uren moest gaan draaien dan voor mijn herseninfarct. Hoe, dat zeggen ze er dan gemakshalve niet bij.
Bij mij kwamen er de volgende banen uit: medewerker naaiatelier, schoonmaker ziekenhuis en technisch productiemedewerker. Ik reageer hier even op qua succesgarantie. Als ze mij in een naaiatelier aan de gang laten, zitten er straks overal steekjes los, want die zitten er bij mij ook. Schoonmaker ziekenhuis, tja, ze moeten thuis al blij zijn dat er schone onderbroeken in de la liggen, ze moeten ze soms omdraaien, uitschudden en nog een dag aanhouden en dan hebben we het over de rest van het huishouden nog niet gehad, en dat gaan we ook maar niet doen. Blijft over technisch productiemedewerker, daar zag ik al helemaal geen gat in, maar onlangs leek dat toch even dichterbij te komen dan ik verwacht had. We hadden namelijk last van vliegen dus kochten een vliegengordijn, een echte goede. Maar dus ook prijzig. Tenzij je het zelf in elkaar zou zetten, dat scheelde alweer heel wat pegels. Aangezien ik dan meteen mooi kon testen of ik hiervoor geschikt zou zijn, bood ik aan die taak op mij te nemen. Voor twee deuren nog wel. Dus ik heb onlangs een dikke week gedaan over het maakproces, wat inhoudt dat je over een ijzeren haakje een plastic buisje schuift, om vervolgens de ijzeren haakjes aan elkaar te klikken. EN DAT 6.000 KEER! Het bedrag dat het bedrijf rekent voor het in elkaar zetten versus mijn snelheid komt neer op een hongerloontje. Conclusie: niet rendabel voor het bedrijf als ik daar zou werken. Teveel pauzes nodig ook. En dat geldt ook voor de andere twee functies.
Wat de beste man me nog meegaf was dat hij ook wel wist dat het systeem niet compleet was. In dat computerprogramma zaten 4.000 banen terwijl er 40.000 bestaan. Och, scheelt maar één nulletje toch?
Inmiddels had ik al zoveel UWV-stress geconsumeerd dat ik niet eens meer in bezwaar ben gegaan tegen mijn keuringsuitslag. Ik was verworden tot een zogenaamde 35-minner. Dat wil zeggen dat ze je gewoon de WW induwen en dat je je eigen broek omhoog moet houden, financieel wel te verstaan.
Wel moest ik mijn frustratie kwijt en heb een soort manifest geschreven dat ik gekscherend 'Bezwaarlijk' genoemd heb.
Als je namelijk in bezwaar gaat, dan krijg je een hoorzitting, en daar zou ik dan juridische hulp bij nodig hebben. Dat alles kost tijd, geld en stress en dat trok ik niet. In mijn manifest gaf ik aan dat ik het best vreemd vind dat je in bezwaar kan gaan en dan een hoorzitting krijgt die tijd, geld en stress kost, ook aan de UWV-zijde. Want als ze gewoon goed naar je luisteren in de twee jaar dat je in de Ziektewet zit, en bij de verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige, dus je dan echt horen, dan is een tijdvretende, dure, stresserende hoorzitting daarna ook niet nodig. Maar hee, ik ben ook maar een burgertje met een eigen mening. Neem die vooral niet te serieus! Het systeem is vast niet door de eerste de beste ontwikkeld dus wie ben ik om daar iets van te vinden?
Maar ik vind er dus wel wat van!
En ik ben niet de enige, dat weet ik inmiddels wel! En ik maak mij inmiddels hard voor verbetering van dat systeem, maar daarover vertel ik een andere keer!