De afgelopen weken heb ik het een en ander ontdekt, wat mijn leven als mantelzorger van een NAH-Lief een stuk aangenamer gaat maken. Ik deel het graag met jullie, ter inspiratie.
Mijn eerste ontdekking vond plaats tijdens een bijeenkomst van café Brein. Daar werd door een echtpaar waarbij een van de twee partners belast is met NAH, hun levensverhaal verteld. Een goede bijeenkomst, er werd open en eerlijk verteld en dito ervaringen uitgewisseld. Aan het slot van de bijeenkomst stond er uit het publiek een vrouw op met de opmerking dat zij zichzelf nog nooit een ‘mantelzorger’ had genoemd maar dat ze overal en altijd als haar mans partner door het leven ging. En er stond nog iemand op en deed hetzelfde, in volle overtuiging. Ter plekke voelde ik mijn mantel van zorgen voor NAH-Lief van mij afglijden, wat een eye-opener en hoe eenvoudig.
What's in a name. Ik ben vanaf die dag zijn partner, niet zijn mantelzorger, uh... al voelt het nog wel zo. Kwestie van afkicken neem ik aan.
Mijn tweede ontdekking volgde niet zoveel later. Ik verdiepte me na afloop in de papierenwinkel van informatie die Café Brein voor haar gasten op een tafel had klaargelegd. Ik bekeek de nieuwsbrieven van Steunpunt Mantelzorg Verlicht. Buiten dat ik niets van het bestaan van deze organisatie wist, de naam is precies wat ze voor ogen staat. En dat doen ze al 25 jaar lang. Opnieuw was ik verbaasd, en het allermeest over het feit dat ik, die ondertussen toch aardig thuis is in zorgland, nog nooit van Steunpunt Mantelzorg Verlicht had gehoord. Alle artikelen kwamen me bekend voor, of het nu over praktische zaken regelen ging of over verhalen uit levens met Zorgmantels, doordat ik de inhoud ervan de afgelopen 6 jaar zelf had ervaren en/of uitgevonden. De her- en erkenning deden me meer dan goed, ik voel me letterlijk en figuurlijk lichter. Er zijn er meer zoals ik.
What's in a name, ‘Steunpunt Mantelzorg Verlicht’ verlicht echt! (Ik had ze wel wat eerder willen leren kennen, ik ga een abonnement op die Nieuwsbrief nemen).
Mijn derde ontdekking viel vorige week. We kregen van de regisseuse van onze toneelgroep NAH-ja! de huiswerkopdracht een stukje voor jezelf te schrijven over ‘Jij en ik’, een relatie in de breedste zin van het woord. Kon over je hond gaan, je kapster, alles kon. Daarin heb ik de keuze gemaakt om van ‘NAH’ een persoon te maken. Vervolgens heb ik hem/haar/genderneutraal een brief geschreven en even duidelijk gemaakt wat voor een irritant, vervelend, storend alles ontziend persoon ik hem/haar/genderneutraal wel niet vond. Vervolgens heb ik mijn relatie met ‘NAH’ uitgemaakt, en die met mijn lief probeer ik weer op te pakken… weg met de dating-sites.
What's in a name, mijn NAH-Lief heet voortaan alleen nog maar ‘Lief’. Nog wel even de volledige liefde weer terug weten te vinden.
De laatste ontdekking viel vanmorgen, binnen een schrijversclub sessie. Een van de opdrachten was: Je kreeg een groot A5 vel papier voor je neus en daar mocht, moest of kon je, binnen een tijdsbestek van 9 minuten, alles opschrijven wat maar in je opkwam. Dat was wel heel erg lekker om te doen, alles maar dan ook alles wat door je gedachten vloog. Mmmmmmmm… hoe langer ik schreef hoe meer onuitgesproken gedachten landden op mij A5, yes! En opgelucht dat ik was, en trots ook dat ik durfde te schrijven, het mezelf toestond om niet alleen maar lief, aardig, mantel, positief, zorgend of een engel te zijn. Deze methode van schrijven heeft ook een schitterende naam: ‘Braindump’. Ik had er nog nooit van gehoord, het is een echte aanrader! Dankjewel meneer de Schrijversdocent!
What's in a name, als ik toch nog eens overloop pak ik vanaf vandaag papier en pen en ‘Braindump’ ik er op los. Ik moet wel even nog leren er dan ook echt de tijd voor te nemen.
Aan ieder die dit leest, doe er je voordeel mee of leg het naast je neer, de keuze is aan jou!