De kogel is door de kerk. Niet dat er echt geschoten is, ik zou niet durven maar mijn besluit staat vast. Ik ga in het diepe springen. Op een manier waar ik lang, breed en diep, met huilen, vallen, lachen en weer opstaan over heb nagedacht. Uiteraard soms ook in samenwerking met mijn NAH-lief.
Ik ga na 23 jaar mijn stulpje op het boerenland in Wijbosch verruilen voor een ander stulpje aan het Wilhelminakanaal in Oosterhout. Voor hen die mijn blogs vaker lezen... en ja… dan woon ik nog verder weg van mijn Lief. En nee, mijn Lief gaat niet mee. En voor diezelfde blog lezers leg ik even uit wat mijn Lief daarvan vindt: Niets, buiten dat hij mij mijn verhuizing gunt, en mijn keuze zegt te begrijpen.
In Oosterhout woont mijn jongste zoon met vrouwlief en vier kinderen. Ikzelf word deze maand 75. Een en een is twee. Ik bedoel:
- Ik heb, zolang als ik een rijke schare aan kleinkinderen heb, nog nooit dichterbij hen gewoond dan minimaal 72 km rijden. Er staan wat kilometers door het hele land op mijn teller EN op die van mijn auto. Mede door stevige ziektes bij twee van mijn kleinkinderen. Ik kan er een nieuw huis van bouwen, qua benzinekosten.
- En reden twee is: ik heb zelf ook niet meer het eeuwige leven, al denk ik uh hoop ik stiekem wel dat ik 100 word! En mijn jongste zoon roept al vanaf zijn achtste jaar dat als ik oud ben, hij voor mij gaat zorgen en ik naast hem woon in een klein huisje! (ik wacht af, hihi)
Wat dat gaat betekenen voor mijn Lief en mij, dat is nu juist ‘Het springen in het diepe’. We hebben er beide geen helder beeld bij, hij niet en ik niet. Wat we wel weten is dat we, los van elkaar, beide hetzelfde scoren op ons ‘maatjesgevoel’, namelijk een volle tien. Op communicatie en samen gezellig iets ondernemen, daarop scoren we beide en op alle twee een schitterende acht. Dat wat is houden we vast.
Om niet het record in aantal km te gaan verbreken rijd ik niet alle weekenden op en neer. Voor mijn Lief zijn we bezig de zorg bij hem thuis wat uit te breiden, ook een keertje, bijv. in het weekend, iemand regelen die voor mijn Lief kookt. Mijn Lief zelf is op zoek naar een 'Auto-maatje', en heeft zich onlangs aangesloten bij een avond-fietsclub in Son. Zich bewust zijnde van het zelf in actie ‘moeten’ komen, hij blij en ik blij!
Ook heeft mijn Lief ondertussen, fanatiek als hij kan zijn, alle vormen van transport richting mijn nieuwe huis uitgeplozen, zie hieronder.
- Te voet: 11 uur en 45 min. 52.2 km. Not done!
- Met de fiets: 2 uur en 3 kwartier en 56 km. Uh… weg vinden is een ding.
- Met zijn bootje: 6 uur varen en 65 km. Misschien krijgt ie Jelle zo gek!
- Met zijn auto: 80 km en 50 min autorijden. Vind ik onverantwoord.
- Met Valys : Max 800 km per jaar en 55 min en 65.2 km, en je weet nooit of je 1 uur of 5 uur in de taxi zit.
- Met het openbaar vervoer: bus, trein, bus 2 uur en 10 min. Complex, met scootmobiel.
Dus??
We houden allebei van Ramses Shaffy’s lied: ‘Bid, werk, huil, lach, vecht en bewonder’. En ‘Springen in het diepe’ voegen we er samen graag aan toe. Het gaat ons lukken!
Ps. Belangrijk detail in het hele plan, we gaan aan flessenpost doen! Mijn Lief woont immers in Son aan het Wilhelminakanaal met uitzicht op het passanten haventje en ik, ik woon vanaf 1 november aan datzelfde kanaal 65 km verderop, en ook aan een haventje!
Toeval bestaat niet! En springen kunnen we!