Onlangs ben ik met mijn Lief naar de nieuwste film van Walt Disney geweest. Sneeuwwitje, en niet zomaar een Sneeuwwitje, nee, eentje met echte acteurs in levende lijven.
Van kleins af aan ben ik betoverd door Sneeuwwitje. Op de kleuterschool, heel lang geleden, koos de juf voor de schoolvoorstelling mij als Sneeuwwitje uit. Die keuze heb ik, als een toen verlegen en blond-harig kind, zonder te discrimineren, tot op de dag van vandaag nooit begrepen. Mijn eeuwige liefde voor Sneeuwwitje is er wel door ontstaan.
Toen ik de aankondiging van de nieuwste Sneeuwwitje film zag heb ik meteen twee kaartjes geboekt. En tot mijn grote verbazing wilde mijn Lief mee. Diep in mijn hart had ik er liever zitten zwijmelen met iemand anders. Op de een of andere manier word ik in aanwezigheid van mijn Lief beknot in mijn doen en laten, en vervolgens ook in het genieten van de voorpret van betreffende activiteit. In plaats daarvan ben ik bezig met planning rust vooraf inclusief achteraf ivm zijn NAH, hoe het transport het beste geregeld kan worden, inclusief wel of geen stok, rollator cq Scootmobiel, of we wel op tijd op plaats van bestemming zijn, of en wat er voor, tijdens en na de uitstap gedronken en gegeten moet worden. Hoe mijn Lief erbij loopt, op sloffen of schoenen bijv. En last but not least is er een lift voorhanden? En zou de invaliden parkeerplaats vrij zijn?
Eenmaal binnen zetten mijn ‘zorgen’ zich dan meestal voort, zo ook bij mijn ‘Sneeuwwitjesfeestje’. Omdat ik nog even naar het toilet ging, ‘Sneeuwwitje’ duurde bijna 2 uur en hield niet van pauzes, stapte mijn Lief met stok en aan de arm van de behulpzame Cinema-dame, vast de zaal in. Toen ik binnenkwam zat hij op de eerste de beste stoel achter de toegangsdeur. Omdat ik, lichtelijk geirriteerd, dat totaal geen geschikte plek vond voor het aanschouwen van mijn favoriete film, vroeg ik mijn Lief om toch echt ‘even’ op te staan en een aantal rijen naar voren en in het midden plaats te nemen. Op een handjevol kinderen na zat er geen kip in de filmzaal, wat ik al niet begreep. Zo een bijzondere film, mijn ‘Sneeuwwitje’ in levende lijve!
Al kijkend naar de film, en af en toe naar links kijkend, vroeg ik mij af waar MIJN sprookje gebleven is..? Ik heb altijd gedacht dat ik eeuwig in sprookjes zou blijven geloven, dat prinsen op witte paarden, die je wakker kunnen kussen als je (van binnen) dood bent, echt bestaan. En van NAH wist ik het bestaan niet af, niet van dichtbij, niet MIJN prins.
Na afloop ben ik met mijn prins de aan hem beloofde frites en frikandel speciaal gaan eten bij de fritestent naast de bioscoop. Mijn Lief wist me toen te vertellen dat er hevige discussie in de filmwereld was geweest over de keuze van de actrice voor de rol van Sneeuwwitje, een getinte Indiase jonge vrouw. Dat had een blanke moeten zijn... Mijn Lief kuste me niet wakker, hij schudde me wakker. Toen ik dat hoorde wist ik het zeker, sprookjes bestaan in de wereld van nu niet meer, er stierf iets in mij dat niets met NAH te maken had…maar met discriminatie. Was daarom de filmzaal zo leeg?
Truike, alias Sneeuwwitje 1955