'Şerefe!' Uitspraak: shé-re-fe, 'Zo zeggen we proost in het Turks!' We zitten midden in Maastricht op het terras schuilend onder een grote parasol tegen de giga regenbui. Onze buren, lesbisch stel met schoonmoeder, komen steeds dichterbij zitten om droog te blijven. Schoonmoeder is een ware Maastichtenaar, schoondochter van origine Turks en woont in Hoorn. Ze praat met een bijzonder accent gecombineerd met een ADHD tempo. De dochter, flink stevig figuur, heeft een verliefde blik in haar ogen. Het stel blijft drinken, eten, roken, praten en Şerefe roepen. Wij vertellen over het concert op de Landbouwgrond waar we heengaan, ze zijn van harte uitgenodigd om mee te gaan! Het Turkse meisje luistert naar de band, het bevalt haar wel.
Door de flessen wijn op de camping voel ik dat mijn verlamde been niet meer meewerkt. Om beurten tillen Koen, Ina of Rob mijn been omhoog om op de ALinker loopfiets te stappen. Eindelijk, de regen stopt we kunnen vertrekken. Het wietspoor volgen naar de wietboten aan de Maas, op naar het kraakpand genaamd 'de Landbouwgrond'. Na drie opmerkingen ‘dat ik bij het restaurant niet veilig kan plassen door de vreemde trap’, stap ik met de volle plaszak op de loopfiets. Nee, er is nog nooit een overvolle zak geknapt. Daar lopen we door de regenplassen naar de gekraakte fabriek. Ik app Irma dat we onderweg zijn. Hun optreden van 23.30 uur wordt vertraagd dus tijd zat! Wel moeten wel aan de achterkant naar binnenkomen. Ja, daar is de ingang! Voor onze neus wordt de deur open gegooid en weer dichtgesmeten met de opmerking ‘ingang aan de achterkant ‘. We lopen door de regenplassen naast de grote weg om het gebouw. Shit daar staat een hek. Ik bel Irma: “We zitten vast”. “Je moet via de andere kant, ingang aan de Maas bij de boten!" Shit, omlopen. Weer door de wietdampen en een heftige plas en daar staan Irma en Piet, gelukt! Ik zeg dat ik nu echt mijn plaszak moet legen. Ina en Irma besluiten dat dit beter in de Maas kan dan in het keldertje. Ina "Ik houd je rokje wel omhoog!" Na getrek aan mijn legging lukt het alles naar beneden te krijgen en “legen die zak!”
Het pand ziet er indrukwekkend uit; groot, rauw en toch gezellig. Ik. Voel me gelijk welkom met mijn naam op de muur. Het is immens groot! Er zijn meerdere feestjes tegelijk bezig. Voor de deur hangen zwart geklede punkers met vooral veel netpantys. Aan armen, benen en andere lichaamsdelen. Irma zegt “Jammer dat jullie de band Kippetje hebben gemist”. Ze wijst naar de zanger met een jurk aan, borsten en een paars vestje. “Mensen met een paars vestje bewaken de veiligheid. ”Koen probeert af te dingen bij de stoonde kassameisjes met als resultaat dat de prijs per persoon duurder wordt, maar… de ALinker en wij mogen naar binnen. In het hoekje staat een zeer zachte uitnodigende bank. Ik besluit erin te ploffen en niet meer op te staan. Ina volgt. Zo zitten we vredig rond te kijken en uiteindelijk te genieten van het optreden van Piet en Irma met de band Xtort. Piet steelt de show met zijn cape, computer en orgeltje, Irma is de coole bassist. Het is een mooi stel. Irma mag ook een paar teksten meezingen. Rob en Koen staan in de zaal tussen de dansende zwetende en sommige stinkende punkers. Na een intens afscheid “we hebben echt genoten” pakken we de Uber terug naar de camping in Valkenburg. De ALinker ingeklapt achterin de kofferbak, geen enkel probleem. Koen stoot de lege flesjes bier om terwijl hij naar zijn bedje boven in de camper klimt. Ik plof beneden op de camperbank en laat de achterklep openstaan. Mijn nachtplaszak aankoppelen en in de slaapzak kruipen. Een zacht briesje zorgt ervoor dat ik heerlijk in slaap val op deze groene camping plek.
Ondanks dat ik een paar dagen nodig heb om bij te komen van dit avontuur ben ik heel blij dat ik dit in mijn leven met NAH mag meemaken. Ik merk dat ik het avontuur aan durf te gaan door de ondersteuning van mijn vrienden. Zij weten inmiddels precies hoe ik in elkaar zit en hoe ze mij kunnen ondersteunen. En dat is goud waard. Deze snelle Jelle wil dezelfde blijven als wie ik was en dat lukt aardig.