In mijn vorige leven, mijn 1.0 kon ik multitasken als de beste. Dat was ook wel nodig ook, ik had niet echt een zware baan, maar wel in een drukke, hectische omgeving.
Ik heb een hele gevarieerde carrière. Begonnen in de zorg, aan het bed, als vaste nachtdienst. Van daaruit naar een administratieve functie in de welzijnssector om uiteindelijk op een administratieve functie in de cultuursector uit te komen. Ik vond het heerlijk om op een drukke weekendavond lange rijen voor de ticketoffice weg te werken. Klanten helpen, ondertussen telefonische reserveringen aannemen, allerlei diverse vragen beantwoorden. Hoe meer service ik kon verlenen, hoe meer ik in mijn element zat, tot en met de ANWB bellen en soms als zelfs die niet meer kon helpen iemand thuis afzetten, als mijn dienst er toch op zat. Iedereen kan pech krijgen toch? En je hoeft alleen maar te denken hoe je zelf geholpen zou willen worden en dan probeer je dat ook voor een ander te realiseren.
Dat had ik misschien ook verwacht nadat ik uit het ziekenhuis kwam na mijn herseninfarct. In het begin nog niet eens, ik was te moe om na te denken en me te realiseren wat er nu eigenlijk gebeurd was en me te beseffen hoe dat mijn leven van de ene op de andere seconde veranderd had. Ook niet dat het oude leven niet meer terugkwam. Nee, even herstellen, conditie weer op peil krijgen en weer door, dat dacht ik. Maar zo is het niet gegaan. Eerst even niets, meer zat er niet in. Daarna zelf aanrommelen en proberen de oude weer te worden. Vervolgens wel met hulp erachter komen dat dit het is en daar proberen een nieuwe balans in te vinden. En dat is met hulp van anderen gelukt.
Met de lotgenotengroep, vervolgens overgaand in de NAH-ja! theatergroep en uiteindelijk met een jaartraject van Hersenz. Ik ben daardoor weer aardig op de rit. En daar schuilt het gevaar, voor mezelf en de buitenwereld. Er wordt dan snel gedacht: oh, dus je bent hersteld!
Nee beste mensen, ik ben niet hersteld en dat gaat ook niet gebeuren. Ik heb mijn 2.0 leren kennen en er uiteindelijk een aardig werkbare verstandhouding mee opgebouwd en besloten dat ik daar best goed mee verder kan en er probeer zo verstandig mogelijk mee om te gaan. Dat houdt in dat ik een heel ander leven leid dan voorheen, ik leef veel rustiger, doe veel minder, verdeel alles meer, en dan nog kan het voor mij te veel, te hectisch en te druk zijn. Terwijl het lijkt alsof ik als een kluizenaar leef ten opzichte van mijn 1.0, maar dat is dan maar zo. Ik heb er inmiddels wel een soort van vrede mee gesloten.
En dan dus geen hectische omgevingen meer opzoeken. Want ook multitasken lukt niet meer. Want daarom begon ik dit stukje. Het contrast met vroeger kan niet groter zijn. Multitaskte ik mezelf eerst een slag in de rondte, op het werk en thuis en waar dan ook, nu is in een rustige huiselijke omgeving multitasken al een recept voor drama. Er zijn inmiddels talrijke voorbeelden, waarvan ik er een paar niet voor mezelf zal houden, want het zal voor lotgenootjes zeker herkenbaar zijn.
Zo sta ik te wachten op pasta die ik kook voor een salade en zet alvast de vergiet voor het afgieten in de gootsteen klaar. Ik krijg het lumineuze idee om tijdens het wachten sinaasappels uit te persen voor dochterlief, want de rest is allemaal al klaar dus dit moet lukken toch? Jullie voelen het misschien al aankomen, wat er in de vergiet gaat... niet de pasta maar het versgeperste sinaasappelsap... toch jammer!
Nog één uit de keuken, want daar gebeurt het meestal. Er staan twee pannen op het fornuis. Eén om de kip in te bakken en één met water om als het kookt de rijst in te doen. Ook nu hoeft maar één persoon alleen maar mijn naam te roepen om iets te gaan vragen en ik ben uit mijn concentratie en hup daar ligt de kip in het kookwater van de rijst te zwemmen. Bye bye gebakken kip, hallo gekookte kip.
Tot slot dan nog de meest recente en omdat die zo suf was, herhaal ik die zelfs regelmatig. Ik kookte vroeger graag voor gezelschappen, easy peasy. Nu is voor het gezin koken net te doen, één persoon extra en één gang extra kan al een error geven en fouten genereren. Om het mezelf derhalve niet moeilijker te maken in het dagelijks terugkerende kookritueel wat ik nog steeds graag doe overigens, heb ik besloten het gemak van de inmiddels in de supermarkt ingeburgerde maaltijdpakketten te omarmen. Alle groenten al bij elkaar in de benodigde hoeveelheden, recept zit er bij dus een kind kan de was doen. Geen keuzestress thuis of in de winkel wat te gaan eten. Slechts de weg naar het vak met de maaltijdpakketten en dan hoef ik het thuis alleen nog maar te bereiden, wat overigens al voldoende energie kost.
Die maaltijdpakketten zitten in een kartonnen, open doosje en wanneer ik de groenten schoonmaak doe ik het groentenafval in het doosje. Als alles aan het pruttelen is, ruim ik de keuken alvast op en loop dan naar de kliko's in de tuin en kiep het doosje leeg boven de groenbak en gooi het doosje in de papierbak... Althans, dat is de bedoeling en ging ook best lang goed, maar de laatste tijd kiep ik het doosje wel om, om het vervolgens in de papierbak te willen gooien en zie dan dat ik die al open heb en daar dus ook al het groentenafval in gegooid heb... dat begint een beetje een verkeerde gewoonte te worden. Hopelijk is die nog omkeerbaar. Ik heb wel een krom excuus verzonnen. Papier is van bomen gemaakt, groenten zijn ook planten dus binnenkort nieuw in het assortiment, papier gemaakt van bloemkoolstronken bijvoorbeeld, misschien best een mooie kleur, bloemkoolwit papier.
En zo heb ik mezelf er weer mooi uitgekletst en is het ook meteen tijd om te stoppen, want ik ga nu koken. Eens kijken wat er nu weer in welke kliko of welke pan terecht komt. Het is in ieder geval steeds weer spannend wat er uiteindelijk precies op tafel komt.