Mijn eerste blog, waar ga ik over schrijven? Ik ben er de hele middag al mee bezig.
Op de tafel ligt nog een pleister en een schaar. Die had ik nodig. Tijdens het nadenken over een blog was ik de aardappels aan het schillen. Ik heb maar meteen mijn vinger geschild. Dus pleisters en schaar zoeken, plakken maar en verder met koken.
De aardappelen staan op. Vandaag een potje groenten opengemaakt. Trots op mezelf, dat ik niet 'vers' ben gaan koken. Immers: vandaag grenzen vasthouden niet te veel inspannen, niet te veel prikkels...
Terwijl de aardappelen koken zit ik te genieten van mijn uitzicht en van mijn tuintje. De herfstzon geeft warmte aan mijn gezicht. Ik voel me dromerig en laat me meevoeren door de wolken, zo voelt het als ik naar de lucht kijk. Ik word daar rustig van. De tijd vergeet ik tot manlief terug komt op de fiets. Ik kom weer op aarde... en sta in de keuken waar het aardig dampig is geworden. Vergeten de pan af te dekken. Vergeten de afzuiger aan te zetten. De kastjes druipen van het vocht. Kastjes die ik toch al wilde schoonmaken maar waar ik geen puf voor had. Nu lijkt wel of ze in de sauna staan, de druppels trekken traag naar beneden. Ik kijk ernaar en baal. Nog meer chaos, de moed zakt in mijn schoenen.
Ineens krijg ik een idee. De aardappels maar even aan de kant. En ik poets alsnog de keukenkastjes! Tevreden over het schoonmaakwerk. Daarna denk ik "ohh het vlees", helaas in de diepvries. Ik kan me herinneren dat ik het eruit gehaald heb en weer teruggelegd heb... Dat scheelt want meestal kan ik me dit niet herinneren... Ik doe geen moeite om allerlei gekke dingen te doen om nog een fatsoenlijke maaltijd op tafel te zetten. Het zijn gebakken aardappelen met doperwten, vegetarisch helemaal verantwoord. Ik accepteer maar dat het zo is.
Moe zijn, vergeten en chaos horen bij mij, sinds dat ik NAH heb. Ik ben gewoon ergens de grens overgegaan.