Een opgeruimd huis, is... boodschappen doen
Ik probeer nog steeds zelf mijn boodschappen te doen. Keurig met een briefje, pen en oordoppen in loop ik langzaam door de supermarkt. Als me in de supermarkt nog iets te binnenschiet, schrijf ik het meteen op. En als ik het in de winkelwagen heb gelegd, streep ik het heerlijk door op mijn lijstje. Zo houd ik voor mezelf overzicht en hoef ik het boodschappenlijstje niet elke keer door te nemen.
Je ziet niet aan mij dat ik NAH heb. Mensen spreken mij aan om te helpen pakken (ik ben lang) of vragen aan mij waar iets ligt. Meestal probeer ik sociale gesprekjes in de supermarkt zoveel mogelijk te vermijden. Er zijn al prikkels genoeg. Overal verschillende kleuren, geuren en een ‘gezellig’ muziekje aan, dat lekker door de supermarkt heen galmt. Maar deze ene keer maakte ik iets mee wat voor mij iets bijzonders was.
Ik ging op een andere dag dan normaal naar de supermarkt en kom de leidinggevende tegen die mij (mede) heeft aangenomen in 1994 (!!!). Zij is al enige tijd met pensioen en had gehoord dat ik niet meer werk. In een notendop heb ik uitgelegd wat er aan de hand is. Na nog geen vijf (misschien tien) minuten merkte zij dat ik last van de prikkels kreeg. Toen ik vroeg hoe zij dat merkte, zei ze “Ik zie dat je veel meer moet nadenken met praten.” Dat vond ik zo bijzonder! Dat iemand die mij jaren niet heeft gezien, het merkt. Het zijn vaak de subtiele dingen waaraan je merkt waarvan ik ‘last’ heb als ik mentaal moe wordt. Nadenken om te praten, niet op woorden kunnen komen. Ik word hees en ga stotteren. Daarna komt nog een hele rits met waarschuwingen en als ik dan toch door ga... Nou dan heb ik dus dagen daarna flinke chaos in mijn brein én huis!
Dan kan je in huis precies zien hoe het met mijn NAH brein is gesteld. Is het huis opgeruimd en ordelijk, is het rustig in mijn hoofd. Maar zodra er chaos in mijn brein is, zie je dat direct terug in het huis. Overal slingert er wel iets rond. Op een of andere manier ben ik met veel dingen tegelijk bezig en krijg het niet voor elkaar om het af te maken. Als ik met iets bezig ben, schiet me iets te binnen en ga ik dat meteen doen (voor het geval dat ik het vergeet). Maar ja, met het gevolg dat er overal halve karweitjes liggen, omdat ik niet meer weet waar ik mee bezig was.
Verwoed probeer ik orde te scheppen in huis. Want er wordt gezegd “Een opgeruimd huis, is een opgeruimd brein”. Nou... was dat maar waar! Als ik orde probeer te scheppen, kom ik weer iets anders tegen wat ik ga doen. Bijvoorbeeld als ik iets in een la wil leggen, vind ik dat de la niet logisch is ingedeeld. Nog meer er uit, opnieuw indelen en dan heb ik ineens meer spullen over dan er inzaten. Hoe kan dat nou weer? Opnieuw dan. Hoe lag het ook al weer? Als ik nog niet moe was van die chaos in mijn hoofd, dan word ik het hierdoor wel. Op zo’n moment leg ik me neer bij een rommelig brein en daarmee een rommelig huis. Soms blijft het wat langer liggen. Dan laat ik het even rusten (het loopt tenslotte niet weg) en ruim ik het later wel op.
Zal ik opruimen of nog even laten liggen? Mwah... dat komt straks wel als ik wat meer energie heb. Nu even een bakkie leut en dan ga ik beginnen (denk ik).